Γράφει ο Γιώργος Στόγιας.
Μια διαδεδομένη ρητορική από τη Χρυσή Αυγή, τον Καμμένο, την -εντός Ν.Δ- ΠΟΛ.ΑΝ., μέχρι τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι αυτή που βλέπει στην ενεργειακή πολιτική της Κυπριακής Δημοκρατίας ένα παράδειγμα προς μίμηση «ανεξάρτητης και αποτελεσματικής πολιτικής» (η πρόταση μέσα στα εισαγωγικά είναι του Αλέξη Τσίπρα, από τη συνέντευξη στο Olympia.gr). Έτσι, από όσους υιοθετούν την παραπάνω ρητορική, οι φωνές εκείνες που μιλούν για εξορθολογισμό της εξωτερικής πολιτικής, για την προτεραιότητα της επίλυσης των προβλημάτων με την Τουρκία μέσα σε ένα πλαίσιου ιστορικού συμβιβασμού και αμοιβαίων υποχωρήσεων, στηλιτεύονται ως μειοδοτικές, ως προδοτικές προς τα εθνικά δίκαια.
Για να δούμε όμως από πιο κοντά την περίφημη κυπριακή ενεργειακή πολιτική και να σκεφτούμε σε τι θέλουμε να της μοιάσουμε. Τα εθνικιστικά μπλογκ σε Ελλάδα και Κύπρο έχουν από χτες λυσσάξει γιατί η Τουρκία ασκεί μέγιστες πιέσεις για τη μη συμμετοχή εταιριών ρωσικών συμφερόντων στον δεύτερο γύρο αδειοδότησης. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες από την Κύπρο, η Ρωσία φαίνεται να υπαναχωρεί. Έτσι δε θα γίνει μάλλον η προγραμματισμένη συνάντηση σε υπερπολυτελές ξενοδοχείο της Κύπρου μεταξύ υψηλόβαθμων παραγόντων των δύο μερών.
Για να σας δώσω όμως μια ιδέα τι σημαίνει χαοτική πολιτική μιας «αριστερής» «πατριωτικής» κυβέρνησης, ποιος αντιπροσωπεύει την ελληνοκυπριακή μεριά πέρα από τον αρμόδιο υπουργό; Ελάτε λίγο πιο κοντά στην καθ’ ημάς ανατολή… Ω ναι! Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου! Αυτό είναι σύγχρονη δημοκρατία, ακριβώς μέσα στα οράματα ενός Χρήστου Γιανναρά.
Από το φθινόπωρο, υπήρξαν άρθρα σε Ελλάδα και Κύπρο που προειδοποιούσαν ότι η τυχοδιωκτική ενεργειακή πολιτική της Κύπρου προορίζεται κυρίως για εσωτερική κατανάλωση, για να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί από την καταστροφική διακυβέρνηση του Προέδρου Χριστόφια. Συγχρόνως όμως δύναται να αποσταθεροποιήσει με άγνωστες συνέπεις τις ισορροπίες στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Η εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά (η οποία, πρέπει να σημειωθεί, ότι δε συμβάδιζε με το λαϊκό «αίσθημα») έκανε προόδους στην εποχή των Μητσοτάκη, Σημίτη και έκανε σημειωτόν επί κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου. Μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης, πιστεύω ότι δεν έχουμε αντιληφθεί επαρκώς τι μπορεί να σημαίνει η παράδοση της εξωτερικής μας πολιτικής στα χέρια φανατικών (βλ. Σαμαράς, Κρανιδιώτης, Λαζαρίδης) ή ανεύθυνων δημαγωγών.
Ο Γιώργος Στόγιας είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας του διαδικτυακού μυθιστορήματος Εαρινό Εξάμηνο.
Filed under: Εκλεκτικές συγγένειες |
feleki.wordpress.com 
Εδώ το άρθρο από την πρώτη σε κυκλοφορία κυπριακή εφημερίδα, τον «Φιλελεύθερο»: http://www.philenews.com/el-gr/Eidiseis-Kypros/22/105501/i-tourkia-apeilei-ti-rosia-gia-kypriaka-koitasmata
Σχολιασμός της πιο πάνω είδησης, και ειδικά της μη θεσμικής παρουσίας του Αρχιεπισκόπου, με την οποία η έννοια της διάκρισης Κράτους – Εκκλησίας πάει περίπατο:
΄’Πρωτοσέλιδο σήμερα στον Φιλελεύθερο (εννοείται ότι η είδηση περνάει ασχολίαστη με το στάτους του αντικειμενικού ρεπορτάζ). Ποιος λέτε ότι θα μας εκπροσωπήσει στη ρωσο-κυπριακή συνάντηση για το αέριο στο Άνασσα στις 8 Ιουνίου; Ησυχάστε! Από κυπριακής πλευράς, μας ενημερώνει ο Φ, θα συμμετάσχουν ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου (!!!), ο υπουργός Εμπορίου και μικρός αριθμός κοινοβουλευτικών παραγόντων, που ασχολούνται με θέματα ενέργειας και οικονομίας. Από πού και ως πού συνοδεύει τον Υπουργό, ο Αρχιεπίσκοπος; Ψήφισα στις εκλογές για να με εκπροσωπεί ο Αρχιεπίσκοπος; Εάν το ατόπημα αυτό το έκανε δεξιά κυβέρνηση δεν θα ήταν όλοι οι προοδευτικοί στα κάγκελα; Δύο μετρά και δύο σταθμά;
Ο Αρχιεπίσκοπος βρίσκει και κάνει. Η πολιτική ηγεσία είναι που πρέπει επιτέλους να τραβήξει τις κόκκινες γραμμές της και να εργαστεί με συνέπεια και σύστημα για την εμπέδωση της διάκρισης των ρόλων Πολιτείας – Εκκλησίας. Δεδομένης της ιστορικά καλής σχέσης της Δεξιάς με το δόγμα «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», η προοδευτική Αριστερά τι κάνει;
Συμβιβασμού, Υποχωρήσεων; Αυτές τις λέξεις δε τις ξέρουν οι Τούρκοι…. Και γιατί να μη διεκδικήσει η Κύπρος καί η Ελλάδα τον ορυκτό πλούτο εντός της ΑΟΖ της καί να υποχωρεί συνέχεια;
Kαλά βρε Στόγια… Σε ενοχλούν οι Νεοέλληνες «εθνικιστές» που τους τσουβαλιάζεις όλους μαζί για χάρη του ιδεολογήματός σου, και δεν ενοχλείσαι από την έκφραση ενός τουρκικού ιμπεριαλισμού που επιδιώκει μονομερείς υποχωρήσεις από τους άλλους; Που ακόμα κατέχει σχεδόν τη μισή Κύπρο και την έχει εκκαθαρίσει εθνικώς με τον πλέον βάρβαρο εθνικιστικό και ρατσιστικό τρόπο;
H μονομέρεια είναι κακό πράγμα… και αυτό χαρακτηρίζει το παραπάνω κείμενο. Υπάρχει μια ολόκληρη σχολή στους Νεοέλληνες που αναλύει την πραγματικότητα αγνοώντας βασικές παραμέτρους με κύριο οδηγό τις ιδεολογικές προσλήψεις.
Σε κάποιες περιπτώσεις, αυτή η μερική διαπραγμάτευση οδηγεί σε γραφικά και αστεία συμπεράσματα.
Σε άλλες όμως περιπτώσεις τα συμπεράσματα είναι τερατώδη και εξυπηρετούν συμφέροντα και εθνικισμούς πολύ σκληρότερους απ’ αυτούς που υποτίθεται ότι στηλιτεύουν.
Χαρακτηριστική περίπτωση αυτή της σχολής σκέψης είναι ο Νακρατζάς, ο οποίος προσέγγισε το ζήτημα των Ποντίων μεταφράζοντας στα ελληνικά όλη την τουρκική ακροδεξιά εθνικιστική φιλολογία, χρησιμοποιώντας όμως αντιεθνικιστική φρασεολογία για να πείσει τους ανύποπτους, αλλά προκατειλημμένους Νεοέλληνες.
Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο.
«Η περίπτωση Νακρατζά και η είσοδος ακροδεξιών τουρκικών απόψεων σε μέρος της Αριστεράς»