Ζητείται τόλμη!

Η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά στην ανάγκη για τη δημιουργία ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου αφήνοντας πίσω τις δεκαετίες που γέννησαν και εξέθρεψαν τις καταστρεπτικές παθογένειες που βιώνουμε σήμερα. Ο ευδαιμονισμός της σπατάλης, της διαφθοράς, του διαπλοκής, της κενολογίας που με επιμέλεια «νομιμοποίησε» κυρίως η «γενιά του Πολυτεχνείου» είναι ανάγκη να αποδομηθούν στις συνειδήσεις των πολιτών.

Οι πολιτικοί που ενδιαφέρθηκαν και συνεχίζουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για τη μακροημέρευσή τους παρά για την ευημερία της χώρας, για την πάταξη της φοροδιαφυγής, για την αναβάθμιση της Παδείας και της Υγείας, κλπ. δεν έχουν καμία θέση στο πολιτικό περιβάλλον.

Αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε τολμηρούς, με νέες ιδέες, χωρίς να ζουν σε μια φαντασίωση, ανθρώπους που θα θέσουν τις βάσεις για μια επανεκκίνηση της χώρας˙ ανθρώπους που θα κατανοήσουν ότι η κρατική πολιτική δε μπορεί να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της κάθε είδους συντεχνίας, δε μπορεί να ελέγχεται από ομάδες που εμφορούνται από τις αρχές του ατομικού συμφέροντος, της κομματικής και πελατειακής διαπλοκής.

Αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να κατανοήσουν ότι τα αγαθά της ελεύθερης πρόσβασης στη γνώση, της ελεύθερης μετακίνησης και συνεύρεσης, της ελεύθερης έκφρασης της γνώμης, του διαλόγου και του αντίλογου δεν αποτελούν προνόμια κάποιων που έχουν αυτοανακηρυχθεί εκπρόσωποι των αδικημένων και καταλαμβάνουν πλατείες, δρόμους, λιμάνια, αίθουσες πανεπιστημίων κ.ο.κ.

Όπως επίσης, οι νόμοι δεν εφαρμόζονται μόνο στους κοινωνικά ανίσχυρους. Δεν μπορεί μόνο να τιμωρείται ο μικρομεσαίος φοροφυγάς και όχι ο μεγαλογιατρός ή μεγαλοεπιχειρηματίας. Δεν είναι δυνατόν να γκρεμιστούν μόνο τα αυθαίρετα των οικονομικά ανίσχυρων και όχι των επιτήδειων με τις ιδιωτικές παραλίες. Η ισονομία είναι απαραίτητο συστατικό στοιχείο μιας ευνομούμενης πολιτείας και η απουσία της προκαλεί έντονες κοινωνικές εκρήξεις.

Στη χιλιοειπωμένη επανίδρυση του κράτους είναι αναγκαίο να υπάρξει δίκαιη φορολόγηση των πολιτών, αντιμετώπιση της δύσκαμπτης γραφειοκρατίας, ενίσχυση της επιχειρηματικότητας με προσανατολισμό την ευημερία του κοινωνικού συνόλου. Ο ρόλος του κράτους θα είναι προσανατολισμένος στον έλεγχο της εύρυθμης λειτουργίας μια ανταγωνιστικής αγοράς που δε θα συνθλίβει τα προνόμια του πολίτη (παιδεία, υγεία, σεβασμός στα δικαιώματα των μειοψηφιών κλπ.).

Παράλληλα το κράτος ως θεσμός που διαμορφώνει πολιτική ιδεολογία θα πρέπει να απαγκιστρωθεί από τις εθνικιστικές και χριστιανικές ιδεοληψίες περί ελληνικής ανωτερότητας, ορθόδοξων συμμαχιών, τουρκικής ή όποιας άλλης απειλής και να στραφεί στην ορθολογική αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής πραγματικότητας.

Υπάρχουν λοιπόν, τέτοιες δυνατότητες στην ελληνική κοινωνία;