«Στην Ελλάδα βρίσκεσαι…»

της Κατερίνας Πανοπούλου (φίλη του Feleki και ιδρυτικό μέλος των Katrin the Thrill)

Οι τρεις τελευταίες συναυλίες των Katrin the Thrill (http://katrinthethrill.com/)

1. B-FEST 29/5

Στο B-Fest μας κανόνισε να παίξουμε μια «φίλη». Είδαμε γιορτή, είδαμε συναυλίες, είδαμε αγνό αντιεξουσιαστικό κλίμα και μπήκαμε. Η συμφωνία είχε ως εξής το soundcheck θα γινότανε στις 5.00. «Ούτε πιο νωρίς, ούτε πιο αργά» αυτό μας είπε ο διοργανωτής και με έκανε να νιώσω ασφάλεια και σιγουριά.

5.00 ήμασταν εκεί, αλλά κάτι έλειπε. Η σκηνή έλειπε! Δεν ήταν ακόμα στημένη. Άγχος, τηλεφώνημα στον διοργανωτή. «7.00 η ώρα θα πρέπει να είμαι στη δουλειά μου, δεν βλέπω να προλαβαίνουμε», είπα. «Μην ανησυχείς, στη χειρότερη θα κάνετε check στη σκηνή που κάνει ο Αγγελάκας και είναι έτοιμη» ,»Οκ» είπα και συνεχίσαμε να περιμένουμε, ίσως για κάποιο θαύμα. Η σκηνή δεν ήταν έτοιμη μέχρι τις 7.00 που χρειαζόταν να φύγουμε, δεν μας είπαν ποτέ να πάμε στην άλλη σκηνή τελικά και  η «φίλη» μου θύμωσε πολύ που την εξέθεσα ακυρώνοντας τη συναυλία μας.

2. ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 21/6Πήραμε τρένα, αεροπλάνα, αυτοκίνητο και φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη. Θα ήταν η πρώτη μας συναυλία στην πόλη και θέλαμε πάρα πολύ να παίξουμε. Η πρώτη απογοήτευση ήταν ότι είχαν στήσει τη σκηνή στο πιο άκυρο μέρος που θα μπορούσαν. Στο παρκινγκ του ερημωμένου λόγο Κυριακής Carrefour. Μα τόση θάλασσα, τόσο λιμάνι, τόση ομορφιά και η συναυλία γίνεται στη μέση του πουθενά? Μας είπαν βέβαια τα παιδιά της διοργάνωσης ότι κόσμο δεν θα έχει και να προετοιμαστούμε, μην στεναχωρηθούμε τελευταία στιγμή, αλλά εμείς υπολογίσαμε 5 φίλους το κάθε γκρουπ και τα γκρουπ μαζί, καμιά πενηνταριά άτομα θα είχαμε και επειδή θέλαμε να δούμε και το ποτήρι μισογεμάτο θα είχαν και χώρο να μην στριμωχτούν.

Είχαμε soundcheck στις 5.00 ακριβώς. Τα είχαμε συμφωνήσει από πριν για να μην παρεξηγηθούμε. Μέχρι τις 7.00 έκαναν άλλοι και μετά άρχισε να βρέχει. Η βροχή έπεφτε πάνω στα μηχανήματα και στις πρίζες. Πέρσι είχε συμβεί κάτι παρόμοιο στα Γιάννενα και σε όλη τη συναυλία είχα δωρεάν ηλεκτροσόκ. Μετά από μισή ώρα βροχούλας μας λένε να ανεβούμε για το soundcheck. «Οκ» τους λέω «επειδή ξέρω ότι ο οργανισμός μου το αντέχει το ρεύμα, ανησυχώ για την πεταλιέρα μου που κοστίζει τόσα ευρώ κι επειδή είστε σίγουροι ότι τίποτα κακό δεν θα συμβεί, ενώ εγώ δεν είμαι, λέω να συμφωνήσουμε ότι αν, αν λέω η πεταλιέρα τα τινάξει θα μου πάρετε μια καινούρια κι εγώ θα ανέβω για check», «Α, όχι» ήταν η απάντηση και φύγαμε.

Σημειωτέον ότι η διοργάνωση θα μας κάλυπτε τα μεταφορικά. Ε, καλά, όχι όλα, μην είμαστε και πλεονέκτες κάποιο ποσό, αλλά τελευταία στιγμή μας ειδοποίησαν ότι δεν τα είχαν και όταν θα τα πληρώνονταν μετά από 1-2 μήνες, τότε θα μας τα έδιναν.

3. ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ-ΑΘΗΝΑ 22/6Ε, τουλάχιστον είχαμε και τη συναυλία στην Αθήνα. Πήραμε ξανά τα τρένα, τα αεροπλάνα και το αυτοκίνητο και επιστρέψαμε. Φτάσαμε από Θεσσαλονίκη στην ώρα μας ακριβώς για το soundcheck και αυτή τη φορά είχαμε προβλέψει να ειδοποιήσουμε εγκαίρως ότι 5.30 το check θα πρέπει να έχει τελειώσει λόγο επαγγελματικού ραντεβού του drummer. Μας είπαν να μην ανησυχούμε η καθυστέρηση ήταν μόνο 10 λεπτά και 4.45 θα ήμασταν επί σκηνής. 4.40 σε αργή κίνηση βλέπω να κατεβαίνει το γκρουπ που έκανε check και να ανεβαίνει ένα άλλο. «ΟΟΟΟΟοοοοχΧΧΧιιιιΙΙΙΙΙιιιιιιιιιιιι» άρχισα να φωνάζω και έτρεξα να διορθώσω το λάθος με την υπεύθυνη. «Α, μην ανησυχείς καθόλου 4.50 θα έχουν κατέβει»,» Μα σύμφωνα με το χωροχρόνο είναι αυτό εφικτό;;;;;» «Ναι, ναι μην ανησυχείς καθόλου!» Έδειξα πίστη, όχι ότι είχα κι άλλη επιλογή. Μετά από πολλές υποσχέσεις για 10λεπτα και 15λεπτα που πέρασαν, στις 6+ οι άλλοι ήταν ακόμα στη σκηνή και δεν ήξεραν πότε θα τελειώσουν.

Υποψιάζεστε τι έγινε; Φύγαμε -ας μην αναλύσω με τι συναισθήματα και παραπέμψω σε θρίλερ-δράμα- γιατί ο drummer είχε ήδη αργήσει και δεν προλαβαίναμε να κάνουμε check και συνεπώς να παίξουμε στη συναυλία…Ξέρετε ποια ήταν η απάντηση της διοργανώτριας; «ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ»

Κι εδώ έχω να πω τα εξής: Αυτό που έγινε δεν ήταν ατυχία, τραγική σύμπτωση, ηθελημένα σαμποτάζ, κάποια ιστορία συνομωσίας ή μια εξαίρεση. Είναι ο κανόνας, είναι η πραγματικότητα. Ποιοι είμαστε εμείς οι μουσικοί, ποιοι είμαστε εμείς οι Έλληνες, ποιοι είμαστε εμείς οι διοργανωτές και η πραγματικότητα είναι αυτή; Τι αντίκτυπο έχει αυτή η πραγματικότητα σε εμάς, στους γύρω μας; Μας αρέσει αυτή η πραγματικότητα; Λειτουργεί; Τι δεν λειτουργεί; Τι πραγματικότητα μπορούμε να δημιουργήσουμε που να μας εμπνέει; Και ποιοι χρειάζεται εμείς να είμαστε προκειμένου να δημιουργήσουμε αυτήν την πραγματικότητα;