Του Φίλιππου Παππά
Είναι πολλοί, περισσότεροι από τους μισούς γνωστούς και φίλους μου, όσοι ξέρω ότι δεν θα ψηφίσουν σήμερα: όλοι τους ανώτερου μορφωτικού επιπέδου (για να μιλήσουμε με όρους εταιρείας δημοσκοπήσεων), γλωσσομαθείς, ταξιδεμένοι. Την ίδια ώρα κάθε λογής κομματόσκυλο, κάθε βυσματούχος, κάθε εύπιστος αφελής και κάθε ακραίος θα έχει κάνει χρήση του δικαιώματός του. Δεκτή, κατά μία έννοια η αποχή σας, ό, τι κι αν επιφέρει αυτή… Απλώς να χαρείτε, φίλτατες και φίλτατοι, μην προσπαθήσετε να με πείσετε ότι ήταν δύσκολη η επιλογή της παραλίας• μην αρχίσετε, μαζί με τον κάθε Κανάκη και τον κάθε Λαζόπουλο που προπαγάνδιζαν την αποχή, την γκρίνια και τις επιδείξεις δυσφορίας και αντισυστημισμού. Δεν τις αντέχω πια. Γιατί, απλώς, είναι παράλογο να καταγγέλλετε αυτό που ενισχύσατε με την απουσία σας. Άλλωστε, ποτέ μου δεν κατάλαβα πόσο ηχηρή είναι η επιλογή της αφωνίας, όταν θέλεις να κραυγάσεις, πόσο αφορά τον παραλήπτη σας μια ανεπίδοτη επιστολή, πόσο ουσιαστική θεωρείτε τη μη καταμέτρησή σας (η οποία σημαίνει αυτόματα: κύριε τάδε, χρειαζόσουν ν κουκιά για να βγεις, ε, τώρα χρειάζεσαι ν-1).
Επίσης, αν αύριο γογγύξετε για τα αποτελέσματα, για τα ποσοστά ενός κόμματος ή για την εκλογή κάποιου, θα δυσκολευτώ να σας ακούσω πρόθυμα, γιατί απλούστατα τον/τα έχετε με τον τρόπο σας ενισχύσει, με τη μη ψήφο σας, όπως κάποιος άλλος τον/τα ενίσχυσε ψηφίζοντάς τον/τα. Κι ακόμα: αφού πιστεύετε ότι όλοι είναι ίδιοι, σας παρακαλώ να μη δυσφορήσετε εάν ο υιός Πλεύρης είναι ευρωβουλευτής αύριο: σύμφωνα με τη λογική σας δεν έχει καμία διαφορά π.χ. με τον Παπαδημούλη, τον Γουσέτη, τη Βασιλάκου, το Σταυρακάκη, το χ μετανάστη…Κι αφού κανείς δεν σας εκφράζει (και υποθέτω ότι ούτε το ’89-ιδίως- ούτε το ’99 θα σας εξέφραζε), μην μου ξαναμιλήσετε τόσο άνετα για τον ατομικισμό και την έλλειψη συλλογικότητας και υπευθυνότητας που μαστίζει την εποχή μας: προφανώς σας αντιπροσωπεύει μόνο ο εαυτός σας. Επίσης, άλλη παράκληση: μην μου κάνετε κριτική και πάλι με το γνωστό ειρωνικό, αποστασιοποιημένο ύφος «έλα, ρε ψήφισες αυτό ή εκείνο». Πίσω από το παραβάν, συνήθως δεν είναι εύκολη η απόφαση. Υπάρχουν εσωτερικές συγκρούσεις και πειρασμοί. Όμως από την άλλη, είναι τόσο εύκολο, τόσο ανώδυνο να οχυρώνεστε πίσω από το τίποτα που ψηφίσατε, από τη μη επιλογή σας και να κατακρίνετε εμάς που πήραμε μια απόφαση, ακόμα κι αν μας εξώθησε σε αυτήν η λογική του μονόφθαλμου μεταξύ τυφλών, ακόμα κι αν θέλαμε απλώς να διαμαρτυρηθούμε, ακόμα κι αν τη μετανιώσουμε κάποτε, όπως τόσο συχνά (και εύλογα) συμβαίνει.
Κάνω μια ακραία σκέψη: να μεταφέρονταν, για λίγο, ξαφνικά με μια ουελσιανή χρονομηχανή, οι μεν φίλες μου σε μια εποχή πριν από το 1954 οι δε φίλοι στην επάρατη επταετία, για να έβλεπα πόσο εύκολα θα απείχαν και θα διάλεγαν «βότσαλο» και «δεν πάω να ψηφίσω» την επόμενη φορά. Σκέφτομαι ότι γρήγορα θα συνειδητοποιούσαν ότι η συμμετοχή στις εκλογές είναι πρώτιστα κατακτημένο δικαίωμα και όχι δυσάρεστη υποχρέωση…Όπως λέει, εξάλλου, και ο μέγιστος έλληνας μεταπολεμικός ποιητής: «έστω, ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου• κρίνε για να κριθείς».
Filed under: Το φελέκι μου |
feleki.wordpress.com 
egw eimai me pireto 5 meres twra kai psyfizlefkada.opote apoxh kai xero psomi.alla de ftanei o piretos exoume ta media na mas kanoun th zwh podhlato me tis eklogologikes tous sapounoperes!
Οι εκλογές στην πολιτική είναι όπως οι εκπτώσεις στην αγορά.
Άπαντες ξεπουλάνε τα ρέστα τους και μαζεύουν τα τελικά κέρδη (το κόστος το έχουν βγάλει το προηγούμενο χρονικό διάστημα). Με κριτήρια εκπτώσεων καλούνται να επιλέξουν ποιο κόμμα θα ψηφίσουν και οι ψηφοφόροι.
Τα κόμματα εξουσίας ζητάνε ψήφο επειδή οι άλλοι είναι χειρότεροι από αυτούς.
Η αριστερά,μας καλεί να τα τιμωρήσουμε (ΚΚΕ), ή να διαμορφωθεί 3ος – αριστερός πόλος στην πολιτική σκηνή (ΣΥΝ), ή 3ος πόλος στην αριστερά (εξωκ.αριστερα).
Όσο για το ΛΑΟΣ, αυτό μας καλεί «να πάρουμε την Πόλη».
Αυτά λίγο – πολύ ισχύουν σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Στις Ευρωεκλογές όμως τα πράγματα δεν είναι πάντα ακριβώς έτσι. Η λεγόμενη «χαλαρή ψήφος» μετά από τόσα χρόνια εκπτώσεων, ενδέχεται να προκαλεί κάποιους ψηφοφόρους να τους τιμωρήσουν όλους. Βασικά με την αποχή, και δευτερευόντως με ψήφο διαμαρτυρίας και ενίσχυση των λεγόμενων μικρών κομμάτων ή το άκυρο/λευκό.
Την ίδια στιγμή που η χρεωκοπία των αστικών θεσμών συνειδητοποιείται από πλατύτερες μάζες λαϊκών στρωμάτων και νεολαίας, το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, το πλέον ξεφτιλισμένο συλλογικό όργανο της ΕΕ, χρηματοδοτεί διαφημιστική καμπάνια μερικών εκατ.ευρώ , για να πείσει τους ευρωπαίους πολίτες να πάνε να ψηφίσουν. Στην Ελλάδα σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, συστρατεύονται στην εκστρατεία προσέλευσης στην κάλπη.
Τα κόμματα εξουσίας ερμηνεύουν την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, σαν παρεπόμενα ελαττώματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την οποία πρέπει να περιφρουρήσουμε γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Λες και οι παλιότεροι αγώνες για δημοκρατία γίνανε για να κάνουν τις ρεμούλες τους!
Παράλληλα σέρνεται το επιχείρημα, υιοθετούμενο μαχητικά ή χαλαρώτερα από ολόκληρη την αριστερά, ότι η αποχή από την εκλογική διαδικασία είναι στάση απολίτικη, στάση παραίτησης και αποστράτευσης, τσουβαλιάζοντας το σύνολο αυτών που δεν θα πάνε να ψηφίσουν στην κατηγορία των «εκδρομέων».
Σκόπιμα συγκαλύπτεται το αυτονόητο, ότι όπως η ψήφος (ακόμα και η ψήφος στο ίδιο κόμμα) δεν έχει ενιαία χαρακτηριστικά, και δεν είναι απόλυτος δείκτης πολιτικοποίησης, έτσι και η αποχή από τις εκλογές δεν έχει επίσης ενιαία χαρακτηριστικά, και εξ αυτού, δεν μπορεί να αποτελεί δείκτη απολιτικοποίησης.
Η αποχή εκφράζει βεβαίως και απολιτικοποίηση, ακόμα και αυτό όμως, δεν είναι έκφραση της χρεωκοπίας των αστικών θεσμών ;
Αλήθεια η ψήφος που καταγράφεται στο δημοσκοπικό ποσοστό της παράστασης νίκης (ψηφίζω αυτόν που θα κερδίσει, όπως στο ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ), και βγάζει και τον «νικητή των εκλογών» σαν τι είδους πολιτικοποίηση μετριέται;
Αντίθετα, η συνειδητή αποχή από τις εκλογές, ή το άκυρο/λευκό , από ανθρώπους διαφόρων ιδεολογικών ρευμάτων που συμμετέχουν δραστήρια στο κίνημα, σαν τι είδους απολιτικοποίηση μετριέται από τους εκλογολόγους των κομμάτων;
Προς τι λοιπόν αυτός ο στρουθοκαμηλισμός ; Δεδομένου ότι η συμμετοχή ή όχι στην εκλογική διαδικασία δεν ήταν (ή δεν θα έπρεπε να είναι) ποτέ ζήτημα αρχής για την αριστερά. Αποχή του ΚΚΕ το 1946, αποχή των Τσιάπας στο Μεξικό, για να μην πώ για την αποχή στις δημοτικές εκλογές τη δεύτερη Κυριακή!
Η λεγόμενη απαξίωση της πολιτικής, όπως αρέσκονται να βαφτίζουν την χρεωκοπία των αστικών πολιτικών θεσμών για να μας κάνουν συνένοχους της κρίσης και της σαπίλας τους, συμπαρασύρει και τα κόμματα της αριστεράς που αδυνατούν να πείσουν (γιατί έχουν δώσει βάσιμα δικαιώματα για το αντίθετο) ότι δεν αποτελούν οργανικό μέρος του πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Πολύ περισσότερο δεν πείθουν για τη δυνατότητα ανατροπής αυτού του συστήματος, ακόμα και για την πρόθεσή τους να το επιχειρήσουν .
Έτσι προτιμάνε να χαρακτηρίσουν «εκδρομείς» και αυτούς που απέχουν συνειδητά εκφράζοντας απόρριψη του πολιτικού συστήματος και των δυνάμεων που το αποτελούν. Κι’ αυτό γιατί υπήρξαν φορές ( πχ Δεκέμβρης 2008) που μετέτρεψαν σε εκδρομείς τις δυνάμεις που τους ακολούθησαν.
Όσοι λοιπόν επιμένουμε ακόμα ότι η πολιτική δεν είναι κυρίως οι εκλογές ,αλλά οι κοινωνικοί αγώνες,το κίνημα, και η αναγκαία γι αυτά οργάνωση ας τσακωθούμε για τίποτα πιο σοβαρό από το αν θα πάμε να ψηφίσουμε ή όχι
Γιατί η ψήφος μπορεί άριστα να είναι απολίτικη. Να εκφράζει στην καλύτερη περίπτωση «οργανωμένους εκδρομείς» (ή και όχι).
Και η αποχή μπορεί να είναι συνειδητή πολιτική επιλογή που εκφράζει την απόρριψη του συνόλου των εκφραζόμενων στις εκλογές πολιτικών δυνάμεων.
Μπορεί να είναι ψήφος σε αυτό που χρειάζεται το κίνημα σήμερα, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με τα συλλογικά-υπερεθνικά όργανα της ΕΕ ή την δυνατότητα παρέμβασης σε αυτά.
H «χρεωκοπία των αστικών θεσμών» στέλνει τον νεοναζί πρώην λοκατζή υιό Πλεύρη στην Ευρωβουλή, δίνει 10% σ’ένα σταλινικό κόμμα, και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ενισχύει τα δεξιά (πρώτη φορά κερδίζουν και στις πέντε μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες), τα νεοφιλελεύθερα και τα ακροδεξιά κόμματα. Ψάχνω τα «κινήματα» και δεν τα βρίσκω πουθενά. Μάλλον πήγαν για μπάνιο…Όταν ο γιος του «Χίτλερ που σας χρειάζεται» (θα ήταν ο ίδιος ο πατήρ, αν δεν είχε εκκρεμότητες με τη δικαιοσύνη) θα παραληρεί στο εμβρόντητο ευρωκοινοβούλιο μάλλον δεν θα θυμάται πόσοι απείχαν (ή μάλλον θα το θυμάται, αφού οι απέχοντες, νέοι κυρίως, τον βοήθησαν όσο δεν παίρνει)…
Φ.Π.
Όχι και τόσο εμβρόντητο ευρωκοινοβούλιο, μιας και θα βρει εκεί πολλούς κολλητούς του από όλη της Ευρώπη
(ενδεχομένως να είναι και ο φυσικός τους χώρος).
Ψάχνω και εγώ τις ευρωκοινοβουλευτικές ομάδες (που δεν πήγαν για μπάνιο) που θα τους αντιμετωπίσουν και το μόνο που βρίσκω είναι Κον Μπετίτ.
Συμφωνώ αυτή τη φορά, Βαγγέλη. Το «εμβρόντητο» γράφτηκε εν βρασμώ (δεν είχα δει τι έγινε στην Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Βρετανία, την Ιταλία…).
Φ.Π.
θα συμφωνήσω με Βαγγέλη…
είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν ψήφισα… πάντα ψήφιζα, αφήνοντας 3μερα, πηγαίνοντας με πυρετό… πλέον κουράστηκα… ειδικά στις ευρωεκλογές (που ακόμα το ευρωκοινοβούλιο δεν με έχει πείσει…)
για αυτό και ψήφισα βότσαλο, που βγήκε και πρώτο κόμμα…
Αφότου απόλαυσες το βότσαλο και το εξέλεξες πρώτο κομμα, μπορείς ελεύθερα να απολαύσεις τώρα (και μέχρι να πειστείς) και τον Θανασάκη τον Πλεύρη να δίνει ρέστα στο ευρωκοινοβούλιο!
Υ.Γ. Όπως διάβασα κάπου, σε μια παράφραση του γνωστού συνθήματος: «Απέχω, απέχεις, απέχει, απέχουμε, απέχετε, αποφασίζουν».