«Δική μας και μόνο»: Οι ακλόνητες αντοχές του εξαιρετισμού.

Του Φ.Π.

H πιθανότατη νίκη του Αναστασιάδη και η δυνάμει νίκη του Μπερσάνι πιστοποιούν, εκτός των άλλων, τις αντοχές του ελληνικού εξαιρετισμού. Χωρίς να αγνοεί κανείς την ευρύτερη ευρωπαϊκή διάσταση της κρίσης, υπάρχουν ασφαλή συμπεράσματα:
1. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε απερχόμενους και νυν επικεφαλής κρατών καθαρά με ρετρό ιδεολογικούς όρους («δεξιός» ο Μπερλουσκόνι, «δεξιός» κι ο Μόντι). Η ενοποιητική λογική είναι ολισθηρή, οι προσδοκίες για ενιαία μέτωπα και μονόπαντες τάσεις δεν εκπληρώνονται.
2. ΠΟΥΘΕΝΑ αλλού δεν ενισχύθηκε ιδιαίτερα η αριστερά (όχι η σοσιαλδημοκρατία).
3. ΠΟΥΘΕΝΑ αλλού δεν εμφανίστηκε εξτρεμιστικό νεοναζιστικό κόμμα, πουθενά δεν ενισχύθηκε ουσιαστικά η ακροδεξιά.
4. ΠΟΥΘΕΝΑ αλλού δεν εκλύθηκε τόσος ανορθολογισμός και τόση βία.
Κάθε φορά λοιπόν που θα λέμε «η Ευρώπη στρέφεται αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει η θρυαλλίδα του ξεσηκωμού των ευρωπαϊκών λαών, ή «να τι έκανε το μνημόνιο» όταν αναφερόμαστε στη Χ.Α. και άλλα δεινά, ας έχουμε στο μυαλό μας τον Ραχόι, τον Κοέλιο, τον Αναστασιάδη, τον Μπερσάνι. Ο Τσίπρας, ο Καμμένος και (φευ) ο Μιχαλολιάκος είναι καταδικοί μας. Οι άλλες χώρες δεν ξέρουν τίποτε απ’αυτά. Κάθε είδους άλλοθι ή υπερπροσδοκία βρίσκει πια σε τοίχο.

Ο βούρκος που μας πνίγει, η βία που στάζουν πολλά στόματα και πράξεις, η ρετρό δεξιά, η εμφυλιοπολεμολάγνα ή σταλινιστική αριστερά, η γελοία σύνθεση της Βουλής, οι αντοχές του κρατισμού και των συντεχνιών, η λειτουργία της δικαιοσύνης, το ναζιστικό απόστημα δεν έχουν καμία σχέση με ό,τι γίνεται έξω. Η κρίση υπάρχει και έξω απ’τα σύνορά μας, ιδιαίτερα στο Νότο. Η πολιτική πραγματικότητα, όμως, δεν είναι πουθενά τόσο  ανώμαλη και τοξική