«[…] Είναι χαρακτηριστικό ότι από τους 700 «τυφλούς» που αποκαλύφθηκε πέρυσι τον Αύγουστο ότι υπάρχουν στη Ζάκυνθο και έπαιρναν το επίδομα τυφλότητας, μέχρι σήμερα προσήλθαν για έλεγχο στις υγιειονομικές επιτροπές μόνον οι 100 και από αυτούς διαπιστώθηκε ότι οι 60 έβλεπαν. Δηλαδή μόλις 40 από τους 700 βρέθηκαν μέχρι στιγμής να είναι πραγματικά τυφλοί […]
[…] Επίσης, η Κάλυμνος εμφανίζεται να έχει χτυπηθεί από «επιδημία» αναπήρων, αφού στο δίμηνο Ιούλιου – Αύγουστου του 2011 καταγράφονται 595 περιπτώσεις δικαιούχων με βαριά αναπηρία. Δηλαδή, με βάση τα στοιχεία, ο Δήμος Καλύμνου έχει το 31% των αναπήρων όλης της Δωδεκανήσου, ενώ ο πληθυσμός του νησιού είναι μόλις το 8% του νομού! […]» Για περισσότερα δείτε εδώ.
Διαβάζω λοιπόν, μερικά από τα αποτελέσματα της έρευνας που έκανε το Υπουργείο Υγείας σχετικά με τα προνοιακά επιδόματα και αναρωτιέμαι οι υπόλοιποι πολίτες που προφανώς γνώριζαν για τις απάτες των δήθεν αναπήρων γιατί ανέχονταν αυτή την κατάσταση; Εν συντομία αναφέρω:
Α) Προφανώς στις μικρές κοινωνίες υπάρχουν άλλου είδους σχέσεις, πολύ πιο προσωπικές που «πιέζουν» στη μη αποκάλυψη όποιων παρανομιών, κυριαρχεί μια ιδιότυπη ομερτά της σιωπής. Αλλά στα μεγάλα αστικά κέντρα γιατί δεν ενδιαφερόταν κανείς;
Β) Γιατί θεωρούσε ότι το Κράτος έχει αστείρευτα οικονομικά αποθέματα αλλά δυστυχώς δεν αντιλαμβάνονταν ότι οι ίδιοι τελικά είναι αυτοί που θα κληθούν να πληρώσουν τις βρωμιές των απατεώνων. Επιπλέον, ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας έχει διαποτιστεί από την πλήρη αποενοχοποίηση κάθε δραστηριότητας που μπορεί να αποκομίσει οφέλη εις βάρος του κράτους και πολλές φορές μάλιστα ανάγεται σε υπέρτατο χαρακτηριστικό «μαγκιάς».
Γ) Γιατί ενδεχομένως αποσκοπούσαν σε μια πιθανή, μελλοντική παρανομία για ιδίον όφελος, οπότε δεν ήταν προς το συμφέρον τους η αξιοκρατική, δίκαιη και νόμιμη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού.
Δ) Γιατί ακόμα κι αν υπήρχαν κάποιοι περισσότερο μαχητικοί, μάλλον απογοητεύτηκαν από το περίπλοκο γραφειοκρατικό σύστημα και τη διάθεση για μη απόδοση ευθυνών, που κατείχε τα κρατικά στελέχη.
Και έτσι κάπως, κάποιοι ζούσαν εις βάρος των άλλων αλλά παράλληλα δημιουργήθηκαν οι στρατιές των δύο μεγάλων κομμάτων και η επιλεκτική τύφλωση της Αριστεράς.
Filed under: Το φελέκι μου |
feleki.wordpress.com 
Υπάρχουν και οι καλές προθέσεις: ο «κοινωνικά ευαίσθητος» κάνει τα στραβά μάτια ή και εκμεταλλεύεται την έλλειψη ελέγχου για να διορθώσει ο ίδιος με μη-νομιμο τρόπο μια «εξόφθαλμη» κοινωνική αδικία και να φανεί φιλάνθρωπος-αλληλέγγυος σε κάποιον κακομοίρη αναξιοπαθούντα που δεν μπορεί να βρεί αλλιώς το δίκιο του λόγω της άτιμης κοινωνίας και του ανάλγητου κράτους που ζούμε.
Το αποτέλεσμα βέβαια είναι ότι «κάνεις έγκλημα με τις καλύτερες των προθέσεων» σε καθαρά προσωπικό επίπεδο είσαι όμως φιλεύσπλαχνος και πας στον παράδεισο.
Σκέψου π.χ τον γιατρό στην υγιειονομική επιτροπή που χωρίς κανέναν χρηματισμό βγάζει ΑμεΑ τον παππού και του προσθέτει έτσι, ως καλός άνθρωπος, ας πούμε 200€ επίδομα στη σύνταξη πείνας 300€ που έπαιρνε. «Να τον αφήσω να πεθάνει στη πείνα»;
Το ότι αφήνει έτσι έναν άλλον που ίσως έχει περισσότερο ανάγκη και ότι προέχει η συλλογική λύση από την ατομική τακτοποίηση θέλει υψηλό βαθμό συνειδητοποίησης.
Ή πες ότι θέλει να περάσεις από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό.
ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ