Καιρός ήταν! Τα στελέχη της ανανεωτικής πτέρυγας υπερασπίστηκαν έστω καθυστερημένα τον χώρο τους που είχε αλωθεί. Παράλληλα ανέλαβαν την ευθύνη να αποκαταστήσουν φυσιογνωμία του που σταδιακά αλλοιωνόταν όλο και πιο πολύ. Η πάλαι ποτέ ανανεωτική, ευρωπαϊκή αριστερά είχε μεταβληθεί σε ένα αντισυστημικό, αριστερίστικο μόρφωμα που φλέρταρε μία με τη ρητορική μετέφηβου καταληψία (μυθοποιώντας τη χειρότερη εκδοχή του περσινού Δεκέμβρη) και μία με την πιο περιχαρακωμένο, αναχρονιστικό κομμουνισμό (βγάζοντας σημαίες με σφυροδρέπανα από τα ντουλάπια).
Η ανανεωτική αριστερά, με την πολύτιμη κληρονομιά και την πολυετή παράδοση ενός κόσμου κι ενός χώρου, που κάποτε είχε στους κόλπους του προσωπικότητες σαν τον Σάκη Καράγιωργα, τον Μπάμπη Δρακόπουλο και τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη και στο πλευρό του την πνευματική αφρόκρεμα της χώρας, που διέθετε, παρά την ισχνή του εκλογική του δύναμη, σημαντικό πολιτισμικό κεφάλαιο και αναμφισβήτητο διανοητικό βάθος, που μ’ όλες τις αντιφάσεις του, τα σφάλματα και την αμηχανία του, κάποτε άρθρωνε κριτικό και ουσιαστικά αντιπολιτευτικό λόγο, που αποστρεφόταν το λαϊκισμό, που κοιτούσε μπροστά και όχι πίσω, που έφερε την οικολογία στο προσκήνιο , που οραματιζόταν τη βελτίωση της Ε.Ε και όχι τη διάλυση της, δεν μπορούσε άλλο να ανέχεται κορώνες που έφταναν στο σημείο να παραλληλίζουν τη σημερινή κυβέρνηση με την κυβέρνηση Τσολάκογλου· δεν μπορούσε άλλο να επικαλύπτεται που σε όσους έβλεπαν οράματα με τον Παπαφλέσσα τον προηγούμενο Δεκέμβρη και ονειρεύονταν την Κούβα του Κάστρο· δεν μπορούσε άλλο να συμβιώνει με όσους σχεδίαζαν θεαματικές εξόδους από «τη Βουλή της ντροπής»· δεν μπορούσε άλλο να λογοδοτεί σε θρασεία αντισυστημικά γκρουπούσκουλα του 0, 01%· δεν μπορούσε άλλο να ανεμίζει σφυροδρέπανα· δεν μπορούσε άλλο να συστεγάζεται με υπερασπιστές της χεζμπολαχικής οργάνωσης των πολιτών, που θεωρούσαν ντροπή να αντιτίθενται στην τρομοκρατία.
Και σε κάθε περίπτωση κάτι έχει να κομίσει στους ρευστούς κι επικίνδυνους καιρούς μας. Αρκετά πια με την αριστερά του χαβαλέ, των καταλήψεων, της απόλυτης απόρριψης και της συνθηματολαγνίας.
Η επόμενη μέρα είναι φυσικά αβέβαιη: η αυτονομημένη πτέρυγα αν κινηθεί ομφαλοσκοπικά κινδυνεύει να μοιάζει με μπαγιάτικη εκδοχή της ΕΑΡ, αν κινηθεί οριζόντια κινδυνεύει να έχει ασαφές στίγμα και πρόωρες τριβές. Όπως και να’χει, θα παρακολουθούμε τις κινήσεις της με ενδιαφέρον, την ώρα που ορισμένοι άλλοι θα απεργάζονται τα νέα Ε.Α.Μ. Από αύριο θα ισχύει το «έκαστος στο είδος του»: οι ανανεωτικοί στη διαχείριση της ελευθερίας τους και στην αξιοποίηση της κληρονομιάς τους, ο Αλέξης στο μάζεμα των ασυμμάζευτων και ο Αλέκος στην οργάνωση του νέου Δεκέμβρη (του 1944 ή του 2008 δεν έχει σημασία). Η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, που ήδη έχει αρχίσει, ίσως κάνει συναρπαστική την επόμενη, μελαγχολική πράξη του δράματος.
Filed under: Το φελέκι μου |
feleki.wordpress.com 
αριστερα που δεν ειναι ελληνοκεντρικη και πατριωτικη ,
δεν εχει λογο υπαρξης
Δεν πας καλύτερα σε κανένα γιατρό. Σήμερα η επιστήμη κάνει θάυματα.
αν εισαι εσυ αριστερος……………………………………..
γι αυτο η αριστερα καταντησε μπουρδ……………..
με τσατσα τον τσιπρα.
εσυ θαπρεπε να εισαι κομματοσκυλο στην Αν.Γερμανια του Χονεκερ
συμφωνώ απόλυτα με τη λογική του άρθρου. Το μέλλον θα δείξει αν η δημοκρατική αριστερά έχει ακόμα κάτι καινούργιο να μας πει και να κάνει.
Σε όλους δημιούργησε ικανοποίηση η απόφαση αυτή και έπρεπε να είχε γίνει μετά τον Δεκ.2008 για να έχει καλύτερη δυναμική. Και γώ επιτέλους είπα όταν τομαθα
http://petrossarantopoulos.pblogs.gr/2010/06/epiteloys.html
Μιας και έγραψες για κληρονομιά, έγινε συνειρμός.
Ξέρεις αν τάχουν βρεί για τα κληρονομικά; Μπας και τα κρατήσουν οι σώγαμπροι όλα – Κουμουνδούρου, Αυγή, 105.5 ? Ή είναι νωρίς ακόμα ?
Αφού θα κοπεί και η κομματική επιχορήγηση μπαίνουν πρακτικά θέματα επιβίωσης απο οικονομικής πλευράς, ούκ ασήμαντα για κόμματα που δεν είναι συνηθισμένα σε «χορηγίες».
Νομίζω ότι λανθασμένα ερμηνεύσατε τις κινήσεις της λεγόμενης «ανανεωτικής» πτέρυγας. Εϊναι εξίσου διεφθαρμένοι από τον καρεκλοκενταυρισμό όλων των κομματικών επαγγελματικών στελεχών και «επαναστατών». Απλώς είναι πιο πονηροί από τους άλλους και έχουν περισσότερα στηρίγματα στα ΜΜΕ. Διαβάστε αυτή την ανάλυση:
Γιάννη συμφωνώ μαζί σου όπως άλλωστε και με τον τίτλο του άρθρου…
http://revma.wordpress.com
Αν και αναγνωρίζω την αιχμή του χαβαλέ και των καταλήψεων, αν και έχω πει εδώ και μήνες ότι δεν πρέπει να υιοθετούμε ΑΚΡΙΤΑ κάθε αγώνα, απλά και μόνο επειδή θέλουμε να λεγόμαστε αριστεροί, αν και δεν μ’αρέσει ο Τσίπρας (δεν τον χωνεύω, γούστα είναι αυτά), αν και βλέπω τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει χάσει την αίγλη που είχε ως μοναδική σοβαρή αντιπολιτευτική φωνή …
διαφωνώ κάθετα με την αποχώρηση των «ανανεωτικών» (ή όπως θέλουν να λέγονται, αδιάφορο) επειδή ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ, δεν πας να λύσεις τα προσωπικά σου με το λοχία.
Και για να προβοκάρουμε λίγο περισσότερο τους «ανανεωτές» και όσους πισυεύουν σε αυτούς, αντιγράφω (με κάποιες μικρές αλλαγές) από άλλη ιστοσελίδα ένα ξεκάθαρο απόσπασμα:
«Επιτέλους έφυγε αυτό το καρκίνωμα, που ορισμένοι από εμάς έχουμε απέναντί μας από το 1979.Πρόκειται για το πιο ανυπόλυπτο κομμάτι της ελληνικής αριστεράς, το μοναδικό ίσως που δεν έχει ούτε μια επιτυχία να δείξει, και που αντίθετα οδήγησε σε διάλυση και σε διασυρμό όλα τα μορφώματα στα οποία συμμετείχε: ΚΚΕεσ, ΕΑΡ, ΣΥΝ κλπ. Δεν ξεχνάμε (όχι μόνο την Κύπρο αλλά ούτε) την υποστήριξη στον Μαρκεζίνη, την ΕΑΔΕ, τη διάσπαση του Ρήγα του 1978, την κυβέρνηση Τζανετάκη, τα κολλιέ της Δαμανάκη, τον πομφόλυγα Κωνσταντόπουλο.»
«Ο πομφόλυγας» είναι αντισυστημικός νεολογισμός;
Υπάρχει και το πιο λαϊκό (και κλασικό;) «παπάρας», για τη συγκεκριμένη περίπτωση.