O μαραμένος «Βυσσινόκηπος» του Νίκου Καραθάνου

της Ντίνας Τσιάγκα

Προ ολίγων ημερών παρακολούθησα τον «Βυσσινόκηπο» του μεγάλου Ρώσου γιατρού στη Στέγη σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραθάνου. Δεν ήξερα αν θέλω να το σχολιάσω δημόσια, αμέσως τουλάχιστον, καθώς το θέατρο είναι κι αυτό μια τέχνη που χρειάζεται χρόνο για να αφομοιωθεί μέσα μας. Δεδομένου όμως ότι όλες αυτές τις μέρες διαβάζω διθυράμβους για την παράσταση, αποφάσισα να γκρινιάξω πάλι λίγο.
Τον Καραθάνο τον αγαπώ πολύ ως ηθοποιό, τον απολαμβάνω και τον χαίρομαι πάνω στη σκηνή για την ενέργεια, το σφρίγος και το ταλέντο του, που πάντα γεμίζουν τη σκηνή. Τον θεωρώ όμως επίσης και εξαιρετικά ενδιαφέροντα σκηνοθέτη. Ως εκ τούτου, περίμενα με περιέργεια και ανυπομονησία την παράσταση αυτή. Απογοητεύτηκα, για άλλη μια φορά.
Δεν πρόκειται να αναλύσω την παράσταση σκηνή σκηνή. Θα σταθώ κυρίως σε ένα στοιχείο της, το οποίο θεωρώ αντιπροσωπευτικό του καιρού μας στον τόπο αυτό: την ευκολία. Αυτό είναι το χαρακτηριστικότερο στοιχείο που μου άφησε εμένα η δουλειά αυτή. Δεν με ενοχλεί καθόλου η μη κειμενοκεντρική προσέγγιση ενός τέτοιου έργου (ακόμη κι αν το κείμενο είναι τόσο καθαρό και μεστό), δεν με ξενίζει η όποια ερμηνεία του Τσέχωφ όσο αποδομιστική κι αν είναι, δεν με πειράζουν οι μεταμοντέρνες προσθήκες όσο ακραίες κι αν είναι.

Advertisement

Είκοσι αγαπημένα βιβλία που διάβασα στις κόρες μου μέχρι να πάνε δημοτικό

Πολλοί στενοί φίλοι βρίσκονται στη φάση γεννητούρια, τα παιδιά τους είναι ενός έτους, βρέφη μερικών μηνών ή ημερών, άλλοι περιμένουν να γεννήσουν μέσα στον επόμενο καιρό. Το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να τους κάνω είναι κάτι που ξέρω καλά, τόσο λόγω προσωπικού ενδιαφέροντος όσο και γιατί το έχω υποβάλει σε αλλεπάλληλα «κρας-τεστ» στο σπίτι και στο σχολείο.

Πέρασα πολλές ώρες σε βιβλιοπωλεία και βιβλιοθήκες να ξεφυλλίζω παιδικά βιβλία, ψάχνοντας κρυμμένους θησαυρούς. Όπως συμβαίνει και στη λογοτεχνία για ενήλικες, κυκλοφορεί άπειρη σαβούρα. Στην περίπτωση της λογοτεχνίας για παιδιά,  υπάρχει διδακτισμός, σοβαροφάνεια, εικονογράφηση με φτηνά προγράμματα, στερεοτυπικές έμφυλες απεικονίσεις. Κείμενα που ντρέπομαι να διαβάσω από το πόσο κακογραμμένα είναι, από την ιδέα που προβάλλουν για την παιδικότητα. Ανία και θυμός για την κακαισθησία τους.

Σαν εξερευνητής στο τροπικό δάσος έκοβα με το σπαθί μου την άγρια βλάστηση προκειμένου να ανοίξω δρόμο και να φτάσω στο ξέφωτο (εικόνα δανεισμένη από τον «Κάπτεν Μόργκαν» που διάβαζα παιδί στο «Μπλεκ») όπου με περίμενε επιτέλους ένα παιδικό βιβλίο που να σέβεται τη νοημοσύνη και την ευαισθησία μικρών και μεγάλων, που να βρίσκω ότι είναι αξιόλογη λογοτεχνία, με τα κριτήρια που έχω ως ενήλικος αναγνώστης.

Έτσι, επηρεασμένος από το πρόσφατο κρούσμα λιστομανίας του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου και από μια ιδέα/προτροπή της Ρένας Χόπλαρου, θα παρουσιάσω κάτω από αυτό το εισαγωγικό σχόλιο 20 αγαπημένα βιβλία που διάβασα στις κόρες μου, από τη γέννησή τους μέχρι να πάνε πρώτη δημοτικού. Πολλά από αυτά τα βιβλία τα έχω χρησιμοποιήσει και σε μικρές τάξεις στο σχολείο αλλά και σε εργαστήρια θεατρικού παιχνιδιού.

Ελπίζω η λίστα αυτή να φανεί χρήσιμη σε γονείς αλλά και σε άλλους εμπλεκόμενους (π.χ. όταν κάποιος θέλει να πάρει δώρο σε παιδί και δεν ξέρει τι – ένα πακέτο με κάποια από αυτά τα βιβλία είναι μια δοκιμασμένη λύση). Τέλος, μπορείτε, εάν θέλετε, να αφήσετε ένα σχόλιο με τις δικές σας προτάσεις. Με ενδιαφέρει πολύ  να τις διαβάσω, και είμαι σίγουρος ότι θα φανούν χρήσιμες, τόσο σε εμένα όσο και σε άλλους.

20. P. Bright και J. Chapman : «Όταν οι αρκούδες πήγαν για ύπνο τη νύχτα της φοβερής και τρομερής καταιγίδας» Κόκκινη Κλωστή Δεμένη, 2008

Ήδη από τον τίτλο ξεκινά ο γλυκά περιπαικτικός τόνος που επικρατεί στο βιβλίο. Έξω στο δάσος γίνεται χαλασμός αλλά μέσα στην αρκουδοφωλιά είναι όλα ζεστά και ήρεμα. Ο φόβος όμως και οι κακές σκέψεις που ξυπνάει η καταιγίδα βρίσκουν τον τρόπο να τρυπώσουν. Πρώτα το μικρό αρκουδάκι θα έρθει στο κρεβάτι των γονιών του για ασφάλεια, ύστερα το μεσαίο, μετά το μεγάλο… Ο ορθολογιστής μπαμπάς επιμένει ότι “δεν υπάρχουν τέρατα” αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να χάσει τον ύπνο του από το πηγαινέλα (ενώ οι φοβισμένοι, αφού μπουν κάτω από τη γονεϊκή κουβέρτα κοιμούνται, μαζί με τη μαμά, του καλού καιρού). Οι βεβαιότητες του πατέρα θα κλονιστούν όταν κλείσουν τα φώτα και ένα απροσδιόριστο πλάσμα τους χτυπήσει την πόρτα… Ιδανικό για δραματοποίηση σε νηπιαγωγείο και δημοτικό, η σκηνή που τα παιδιά σκαρφαλώνουν και στριμώχνονται στο φτιαγμένο από τρία θρανία κρεβάτι είναι πάντα μεγάλο πανηγύρι, και πάει έτσι μέχρι τέλους.

19. Geoffroy De Pennart:  Ο άλλος Παπαδόπουλος, 2008

Εκλογές-Καμίνης (και πάλι)

του Βασίλη Βαμβακά

Πριν τέσσερα χρόνια η υπόθεση Καμίνη ήταν μια μεγάλη πρόκληση για όλους όσους πίστευαν ότι η Αθήνα και τα προβλήματά της είναι μια μικρογραφία της Ελλάδας και όλων των τραγικών που έχουν συμβεί τα προηγούμενα χρόνια. Η στράτευση πολλών ετερόκλιτων προσώπων, κομμάτων και ομάδων γύρω από τον Γιώργο Καμίνη ήταν ένα πρωτόγνωρο πείραμα που στέφτηκε με αναπάντεχη επιτυχία. Ανάμεσα σε όλους αυτούς στρατεύτηκα κι εγώ απολύτως, μέχρι που κατέβηκα υποψήφιος (!!!)- αν και την περισσότερη ώρα την έβγαζα στο στρατηγείο του μελλοντικού δημάρχου.

Την εμπειρία μου για όλη εκείνη τη συνθήκη την έχω ήδη καταθέσει εν θερμώ, πριν την τελευταία και κρίσιμη Κυριακή, η οποία αποτέλεσε για μένα αλλά νομίζω και για όλους τους εμπλεκόμενους μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές που έχουμε ζήσει στο σύγχρονο δημόσιο βίο. Ήταν προφανές από τότε ότι πολλά έχουν αλλάξει και κυρίως η επιθυμία του κόσμου, του «λαού» για κάτι διαφορετικό, έξω από τα στερεότυπα της ανέξοδης επαναστατικότητας και τους βαθέως συντηρητισμού. Η εμπλοκή μου με την υπόθεση Καμίνη κράτησε ένα χρόνο αφού μετέπειτα διορίστηκα Θεσσαλονίκη και δεν μπορούσα πια να παρακολουθώ από κοντά τα πράγματα.

Πρόλαβα όμως να δω και να καταλάβω το πόσο δύσκολο ήταν για τον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο όχι απλώς να μαζέψει τα ασυμμάζευτα του παλιού καθεστώτος αλλά και να ισορροπήσει ανάμεσα σε εντελώς διαφορετικές πολιτικές γραμμές μέσα στον ίδιο του το συνδυασμό (αν θυμάστε το 2010 ελάχιστοι σοβαροί υποψήφιοι είχαν στρατευθεί στο πλευρό του). Όπως αποδεικνύεται περίτρανα σήμερα ο Καμίνης του 2010 είχε καταφέρει να συγκεράσει όλη την τρέλα τις μνημονιακής και αντιμνημονιακής αντιπαράθεσης. Αυτή τη στιγμή, πάρα πολλοί άμεσα εμπλεκόμενοι στο ψηφοδέλτιο και στην καμπάνια Καμίνη είναι με το ΣΥΡΙΖΑ ανοιχτά και ξάστερα ή έχουν κατέβει στις εκλογές με άλλες παρατάξεις.

Τελικές, ρηχές, σκέψεις για τις εκλογές

1. Παρά την πόλωση και την τάση που διαμορφωνόταν, χάρη στο ξεπέρασμα της φάσης της οργής, ο μικροδιπολισμός δεν απογειώθηκε. Ακόμα και το 30άρι μοιάζει όνειρο. Καλό αυτό.
2. Στο φτωχό μου μυαλό, και σε αντίθεση με ό,τι συζητείται, οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, που θα οδηγήσουν σε κλειστές πενταετείς θητείες, με συγκεκριμένες αρμοδιότητες, είναι απείρως σημαντικότερες από τις Ευρωεκλογές. Στους δήμους και στις περιφέρειες τα δίπολα, τα πρόσωπα και τα διακυβεύματα είναι σημαντικότερα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς, Βόλος λ.χ.).
3. Αν δεν δούμε κάτι ακραίο ή εντυπωσιακό, δεν θεωρώ τις Ευρωεκλογές προθάλαμο για τίποτα δραματικό. Εκτός αν μιλάμε με όρους απόλυτου εξαιρετισμού. Δεν βλέπω τον Ολάντ και τον Κάμερον έτοιμους να αποσυρθούν, επειδή δεν πάνε καλά. ΟΚ, δεν βρισκόμαστε στο 1999, αλλά κάθε εκλογική μάχη έχει την αυτονομία της, πολλώ μάλλον όταν συμπίπτει και με δύο άλλες εκλογές και όταν το χρώμα του χάρτη θα μοιάζει ανεξιχνίαστο.
4. Μιλάμε πολύ για την πρωτιά και τη διαφορά, και δεν συζητούμε για τα ποσοστά. Δεν βρισκόμαστε στο 2004. Άλλο πρώτος με 40κάτι, άλλο με 30κάτι, άλλο με 20κάτι. Όποιος νομίζει ότι με 20κάτι μπορεί να καβαλάει καλάμια ή να μιλάει για αλλαγές καθεστώτος θα το βρει μπροστά του.
5. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ, κόντρα στον μεταπολιτευτικό κανόνα, προδομένος από την ιδεολογική αφετηρία, τον μανιχαϊσμό και τα στελέχη του, δεν μοιάζει, παρά το πιεστικό κλίμα, να ανεβάζει τα ποσοστά του. Ούτε όμως να τα χάνει. Σε κεντρικό επίπεδο, γιατί σε τοπικό παίζει γερά να μην πάρει ούτε έναν μεγάλο δήμο ή περιφέρεια. Η Ν.Δ. μοιάζει αποσυσπειρωμένη, πληρώνοντας αναμενόμενες συνέπειες της προ 2012 ρητορικής της, την στελεχιακή της ένδεια, τον μπαλτακισμό και τις ατυχείς επιλογές σε δήμους και ευρωψηφοδέλτιο (χειρότερες δεν γίνονταν). Αν γίνει κάτι ανατρεπτικό, δεν θα’ναι σε καμία περίπτωση από την εκτίναξη του ενός, όσο από την πτώση του άλλου.
6. Για τον τρίτο πόλο με πονάει και δεν μπορώ να εκφραστώ. Όταν ξεπεράσει άδικα βάρη που οι άλλοι δύο του χρεώνουν, μάλλον άδικα, προσωπικές στρατηγικές, ρετρό διαμάχες, ρεβανσισμούς, καιροσκοπικές μεταγραφές και λοιπά δεινά, όταν διδαχθεί από τα μηνύματα των δημοτικών και περιφερειακών, ξαναμιλάμε, ίσως
7. Για τους κοντά ένα εκατομμύριο συνειδητοποιημένους φασίστες ψηφοφόρους, πλέον μόνο αποστροφή, καθόλου κατανόηση. Και άλλοι είναι οργισμένοι και εκδικητικοί, και εντός και εκτός συνόρων. Αυτοί είδαν τα πάντα, ξέρουν τα πάντα. Ελπίζω η δικαιοσύνη να ξετυλίξει όλο το κουβάρι.
8. Αν πάμε σε αποσταθεροποίηση, δεν θα πάμε από οργή, αλλά από χαλαρό αίτημα για ανανέωση, μικροπολιτικές, χρεοκοπικές στρατηγικές και υποτίμηση των όποιων συνεπειών. Δεν θα πάμε μαζικά, ούτε τοπικά, αλλά κεντρικά και βουβά. Αλλά αυτή τη φορά θα’μαστε μόνο στην ήπειρο. Και την ύβρη του κακομαθημένου εξαιρετισμού που οδηγεί σε μαξιμαλισμούς και ακυβερνησία, κάποια στιγμή θα την πληρώσουμε. Με νέμεση.

Φυλακισμένοι στην αντεκδίκηση

Ο Ιλία Καρέλι και το σωφρονιστικό σύστημα που διαψεύδει το όνομά του

του Βασίλη Βαμβακά (αναδημοσίευση από τα  Νέα)

Το εξώφυλλο της λαϊκής εφημερίδας, ειδικής στη δραματοποίηση ειδήσεων «σεξ και αίματος», γράφει στις 26/3/2014: «ΤΡΟΜΟΣ στις φυλακές. Αλβανός βαρυποινίτης έκοψε την καρωτίδα 46χρονου δεσμοφύλακα (πατέρα δύο παιδιών) στο Μαλανδρίνο». Ο τίτλος αυτός ακολουθείται από τη φωτογραφία ενός αιματοβαμμένου μαχαιριού και δυο χέρια να κρέμονται απειλητικά από τα κάγκελα της φυλακής. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ένα πράγματι δυσεξήγητο έγκλημα βρίσκει όλες του τις γνωστές εξηγήσεις υπεραπλούστευσης, εντυπωσιοθηρίας, στιγματισμού. Βέβαια, στη συνέχεια η διαφαινόμενη δολοφονία του φυλακισμένου -δολοφόνου θα περάσει από το συγκεκριμένο ταμπλόιντ στα ψιλά του εξωφύλλου του με τη λέξη «σοκ» και την αποσαφήνιση «Αλβανοί κρατούμενοι στα… κάγκελα».

Η εικονογραφία του εγκλήματος στα ελληνικά MME αποτελεί μιας πρώτης τάξης πηγή κατανόησης των στερεοτύπων που επένδυσαν το «νόμιμο» και το «παράνομο» στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Το έγκλημα και η πολιτική, συνδεδεμένα στο παρελθόν στην αντικομμουνιστική λογική του μετεμφυλιακού κράτους, παρέμειναν έτσι και στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, αλλά εντελώς αντεστραμμένα. Η ηρωοποίηση συγκεκριμένων θυτών μέσα από τα σχήματα είτε της πολιτικής δίωξης -καταπίεσης είτε της εικόνας του ρωμαλέου και ατιθάσευτου «Ρομπέν των δασών» υπήρξε συχνή και ενίοτε έτυχε καλλιτεχνικής δικαίωσης. Από την περίπτωση του Κοεμτζή μέχρι αυτή του Ρωχάμη, ο εγκληματίας γίνεται εύκολα πολιτικοκοινωνικός θρύλος. Η αντίληψη ότι η καταπιεστική μετεμφυλιακή συνθήκη διατηρείται και μετά το 1974 διαμορφώνει άλλωστε ένα πνεύμα ανοχής των τρομοκρατικών εγκλημάτων επί μακρόν. Ταυτόχρονα, ο ραγδαίος εκδυτικισμός της ελληνικής κοινωνίας και το πέρασμά της σε σύγχρονες μορφές παρανομίας θα διαμεσολαβηθεί από τον διάχυτο φόβο του αντιαμερικανισμού ότι οι ελληνικές πόλεις «γίνανε Σικάγο».

Από τη δεκαετία του 1990 και ύστερα, και παρά το περιστασιακό ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για αποτρόπαια εγκλήματα (π.χ. Δουρής, Σεχίδης κ.ά.), θα συστηματοποιηθεί η διασύνδεση της κοινωνικής επικινδυνότητας με την εξωτερική εισβολή. Οι μετανάστες και ιδίως αυτοί της Αλβανίας σπέρνουν τον πανικό μιας οπισθοχώρησης της ελληνικής κοινωνίας σε αισθητικές και κοινωνικές πρακτικές του παρελθόντος: φτώχεια, χειρωνακτική εργασία, μετανάστευση. Ο νεορατσισμός θα εμπεδωθεί σταδιακά μέσα από την ταύτιση της μετανάστευσης με την εγκληματικότητα και θα πατήσει πάνω σε θεωρίες συνωμοσίας για τις επιβουλές της αλβανικής «μαφίας» απέναντι στην Ελλάδα. Η πολιτική δικαιολόγηση του εγκλήματος «εσωτερικού» ατονεί και δίνει τη θέση της στην πολιτισμική δαιμονοποίηση του εγκλήματος «εξωτερικού». Η αναγωγή της «εισαγόμενης» εγκληματικότητας σε ερμηνεία όλων των μεγάλων δεινών γίνεται συστηματική. Πρόσφατη είναι σχετική δήλωση του Πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά: «Εχουμε τόσους ανέργους όσο και παράνομους μετανάστες, φτάνει πια».

Σήμερα εθνικισμός και υπερπολιτικοποίηση ως σχήματα ερμηνείας του εγκλήματος έρχονται συχνά σε ώσμωση. Σύμφωνα με πρόσφατη δήλωση του Αλ. Τσίπρα το τελευταίο πολυνομοσχέδιο του Μνημονίου είναι «έγκλημα» (προφανώς των ξένων συμφερόντων και των εγχώριων υπηρετών τους). Η σύγχυση μεταξύ τού πότε μιλάμε για ποινική και ποτέ για πολιτική ευθύνη απασχολεί επί χρόνια τις δημόσιες αντιπαραθέσεις, με αποτέλεσμα τη λαϊκή αγανάκτηση και το αίτημα αυτοδικίας μέσα από λιντσαρίσματα και εικονικές κρεμάλες για τους πολιτικούς. Η δυναμική απάντηση άλλωστε στα εγκλήματα των μεταναστών και των «προδοτών» πολιτικών είναι που έδωσαν απρόσμενα ποσοστά στη Χρυσή Αυγή και όπλισαν τα δολοφονικά τάγματα εφόδου της σε πρακτικές εθνοκάθαρσης απέναντι σε εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Τραγική ειρωνεία; Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, εγκληματική και κομματική οργάνωση γίνονται ένα, η υπερπολιτικοποίηση συγχέεται με τον πιο βάρβαρο ρατσισμό. Και να που έρχεται η διπλή δολοφονία του «βαρυποινίτη» Ιλία Καρέλι και του σωφρονιστικού υπαλλήλου για να καταδείξει την ανεπάρκεια όλων των δημοφιλών σχημάτων εξήγησης του εγκλήματος, τόσο των δικαιωτικών (πολιτικών) όσο και των στιγματιστικών (εθνικιστικών). Με εξαίρεση τους κατ’ επάγγελμα ανώνυμους διασπορείς του φυλετικού μίσους που διαπρέπουν στο Διαδίκτυο, ο δημοσιογραφικός λόγος μένει αμήχανος μπροστά στο συγκεκριμένο περιστατικό που δεν έχει ξεκάθαρο θύτη και θύμα. Αυτό το συμβάν που το σωφρονιστικό σύστημα διαψεύδει το όνομά του και το κράτος δικαίου μαρτυρά την αναπηρία του δείχνει ότι η Ελλάδα απέχει πολύ από το να γίνει μια κοινωνία επιτήρησης, ελέγχου και πειθαρχικής αυτορρύθμισης όπως οι θιασώτες της θεωρίας του Μεγάλου Αδελφού φοβούνται. Η κοινωνία της φυλακής υπενθύμισε με τον πιο τραγικό τρόπο ότι δεν είναι καθόλου μακριά από τη κοινωνία της τυφλής αγανάκτησης και της κρυφής αντεκδίκησης που την περιβάλλει.

Ο Βασίλης Βαμβακάς είναι λέκτορας στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ.

(Αυθαίρετα) σχόλια σε μια (αυθαίρετη) λίστα

της Ντίνας Τσιάγκα

Τα πολιτικά μου σχόλια στο fb είναι φειδωλά και μετρημένα (όταν γίνονται). Ωστόσο, από χθες που διάβασα διαδικτυακά τη λίστα με τα αγαπημένα τραγούδια του υποψήφιου δημάρχου Αθηναίων του ΣΥΡΙΖΑ Γαβριήλ Σακελλαρίδη συγκρατούμαι μετά βίας να μην σχολιάσω (τελικά δεν άντεξα).

Τι μας είπε λοιπόν χθες ο “άνθρωπος” Γαβριήλ Σακελλαρίδης; Ή τουλάχιστον τι διάβασα εγώ μέσα από αυτή τη λίστα (για αυθαιρεσία, πάντως, οι φίλοι του κυρίου Σακελλαρίδη δεν μπορούν να με κατηγορήσουν).

1. Ότι η μουσική, οι στίχοι και οι δημιουργοί τους (ανεξάρτητα από το είδος, την εποχή και την καταγωγή τους) επιτελούν ένα και μοναδικό έργο (κυρίως εν αγνοία τους) στο μυαλό του Gabriel: στηρίζουν τους κοινωνικούς αγώνες της αριστεράς, υπενθυμίζουν παντού, πάντα και στους πάντες την ηθική της ανωτερότητα και φυσικά καταγγέλλουν διαρκώς την αναλγησία της μνημονιακής κυβέρνησης και της φασιστικής τρόικας. (Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι ο Χατζιδάκις όταν συνέθετε το “Όταν έρχονται τα σύννεφα”, είχε στο μυαλό του το κλείσιμο της ΕΡΤ, με την οποία θα ήταν και πιθανότατα πολύ ενθουσιασμένος. Ή ότι οι Clash, γράφοντας το London calling, έσκυβαν προβληματισμένοι πάνω από τις παρτιτούρες του για το brain drain της Ελλάδας εν έτει 2014 εξαιτίας, βεβαίως, του μνημονίου.) Το θέμα, φυσικά, δεν είναι το πώς αντιλαμβάνεται κανείς ένα τραγούδι και πώς το κρατάει στη μνήμη και τη σκέψη του. Οι βιωμένες μνήμες και οι προσωπικές εμπειρίες ακόμη και οι αισθήσεις και τα γεγονότα που έχουν συμμετάσχει κάθε φορά στην ακρόαση και την καταγραφή ενός τραγουδιού στον σκληρό μας δίσκο είναι οπωσδήποτε και δικαιωματικά πράγματα απολύτως δικά μας, υποκειμενικά και άρα αυθαίρετα – όσο και όπως θέλουμε. Στην περίπτωση του κυρίου Σακελλαρίδη, ωστόσο, δεν είναι η υποκειμενική αφήγηση καθαυτή που με έκανε να κλωτσήσω. Μάλλον το αντίθετο. Είναι το γεγονός ότι είναι κάτι παραπάνω από εξόφθαλμο πως ο υποψήφιος δήμαρχος στανικά πασχίζει να συνδέσει τα ασύνδετα με έναν τρόπο που φωνάζει από μακρυά ότι δεν είναι βιωματικός, προκειμένου να μας αποδείξει ότι τελικά όλα και πάντα στρατεύονται, όπως πρέπει, στον αγώνα του κινήματος. Όλα νοηματοδοτούνται μέσα από αυτό και μόνο. Και φυσικά ούτε λόγος για μια προσωπική ανάμνηση, μια ασήμαντη λεπτομέρεια της δικής του ατομικότητας μέσα στη λίστα. Αδιανόητα πράγματα! Να συνδέονται τα τραγούδια με δικές μας στιγμές, έρωτες, φίλους και προσωπικά (έστω και ανόητα νεανικά) αδιέξοδα! Ατομικά όμως! Άπαπα! Με τίποτα!

Η εθνικιστική προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ στο Κυπριακό: μαζί με τον Καμμένο και τον Φ. Κρανιδιώτη, σε διάσταση με την κυπριακή Αριστερά

 Του Γιώργου Στόγια

Άραγε η επιλογή Καρυπίδη ήταν απλώς ένα ατύχημα ή η πρόωρη ένδειξη του προσώπου μιας «αναγκαίας» αριστεροδέξιας σύγκλισης προκειμένου να εξασφαλιστεί η πολιτική ηγεμονία; 

Μόλις τελείωσα την ακρόαση της συνέντευξης στον ρ/σ «Στο Κόκκινο 105,5» του Κώστα Ήσυχου (μέλους της πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και  υπεύθυνου για την εξωτερική πολιτική και την άμυνα), για τις εξελίξεις στην Κύπρο, και είμαι έξαλλος.

Συνωμοσιολογία, εθνικισμός με αντιιμπεριαλιστικό μανδύα, καταστροφολογία, προπαγάνδα και μαξιμαλισμός.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του εκπροσώπου του, δε σεβάστηκε το μεγάλο αριστερό κόμμα της Κύπρου, το ΑΚΕΛ, που αυτές τις ημέρες, με δηλώσεις του Γ.Γ. του, του πρώην υποψηφίου ΠτΔ, αλλά και σημαντικών στελεχών του, έχει αποδυθεί σε μια πολιτικά θαρραλέα προσπάθεια να υπερβεί τις τεράστιες διαφορές που το χωρίζουν με τη Δεξιά και να στηρίξουν μαζί τον Πρόεδρο Αναστασιάδη στις δύσκολες διαπραγματεύσεις.

Δεν νοιάστηκε για τους χιλιάδες Κύπριους δημοκράτες, και από τις δύο κοινότητες, που εδώ και τέσερις δεκαετίες αγωνίζονται για την επανένωση του τόπου με καθεστώς διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, οι οποίοι έχουν υποστεί διωγμούς και προπηλακισμούς από τους εκατέρωθεν εμπόρους «πατριωτισμού».

Εκεί κατέληξε το πάλαι ποτέ πιο προοδευτικό κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς:
Να θωπεύει προκαταλήψεις για να προκαλέσει αντανακλαστική συναίνεση από ένα ετερόκλητο κοινό.

Καλώ ανοιχτά τα μέλη και τους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ (και γνωρίζω ότι είναι αρκετοί) που αντιλαμβάνονται το ολέθριο λάθος μιας οριστικής εθνικιστικής στροφής του, κατά το πρότυπο του «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ», να αντιδράσουν . Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι σήμερα πολλοί υπέρμαχοι και ακτιβιστές της λύσης περιμένουνε την αρθρογραφία στην «Αυγή»  και στην «Εποχή» για να διαβάσουνε μια κριτική φωνή σχετικά με τους κοινούς τόπους περί Κυπριακού. Ας ακουστούν δυνατά αυτές οι αντιρρήσεις, ακόμη κι αν αντιβαίνουν στο πνεύμα που κυριαρχεί στην Κουμουνδούρου.

Το Κυπριακό δεν είναι ένα δευτερεύον, ανεξάρτητο προς τις βασικές προτεραιότητες ζήτημα. Αντίθετα, συνδέεται με τα ελληνο-τουρκικά, τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, τη γεωστρατηγική θέση της χώρας στη διεθνή σκακιέρα, την κοσμοαντίληψη των Ελλήνων για την εκτός χώρας πραγματικότητα (αλλιώς σκέφτεται κάποιος υπό όρους «προαιώνιων εχθρών» και αλλιώς με εμπεδωμένο το αίσθημα ότι ζει σε μια περιοχή όπου επικρατεί η ειρήνη, η σταθερότητα και η συνεργασία).

Τι μας μαθαίνουν οι εξωγήινοι για την πολιτική

Γράφει ο Πάνος Τσιρίδης

Ο Orson Welles ήταν μόλις 23 ετών το 1938 όταν προκάλεσε πανικό στις Ηνωμένες Πολιτείες με το «War of the Worlds» και την επικείμενη εισβολή των Αρειανών, στοχεύοντας κέντρο στο συλλογικό υποσυνείδητο. Τους τότε Αρειανούς τους είχαν σχεδιάσει σαν τεράστια καλαμάρια, καμία σχέση με τους φρικτούς, κοντούς, πράσινους κεφάλες της μεταπολεμικής ουφολογίας.

Εκείνη την εποχή, πριν αλλά κυρίως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το ufo sci-fi κίνημα απέκτησε τα στερεοτυπικά στην ποπ κουλτούρα χαρακτηριστικά του: Οι εξωγήινοι έχουν υπέρτερη διάνοια, ίσως και τηλεπαθητικές ιδιότητες, πιο εξελιγμένη τεχνολογία, είναι επιθετικοί, αδίστακτοι εισβολείς με μονόχνωτο, ορθολογικό τρόπο σκέψης και εμμονή να αποικήσουν τον πλούσιο πλανήτη μας απομυζώντας τους πόρους του, είτε με τους κατοίκους της γης στην υπηρεσία τους είτε χωρίς αυτούς.

Δεν πέρασαν και λίγα οι άνθρωποι της εποχής: οικονομική καταστροφή, εξαθλίωση, πείνα, βομβαρδισμοί, καταστροφές, φρικτοί θάνατοι. Ανερμήνευτη υπαρξιακά τόση συντριβή, απόλυτη απώλεια του ελέγχου της ζωής και της αίσθησης της κοινότητας, φόβος και αγωνία της ψυχροπολεμικής αναμέτρησης. Κάπου πρέπει να φορτώσουμε το «οικογενειακό» μίασμα για να συνεχίσουμε να προχωρούμε, κατά προτίμηση σε ένα ερπετόμορφο ανθρωποειδές που κατοικεί σε ένα βολικό πεδίο εκτός του κόσμου μας, στον εξωγήινο θύτη που γίνεται ταυτόχρονα το εξιλαστήριο θύμα των αμαρτιών μας.

Η βία δεν είναι ορφανή

Οι καθημερινές πράξεις βίας διαφέρουν ως προς τα αίτια και τα αποτελέσματα. Απ’ όπου και αν προέρχεται όμως, η βία έχει έναν κοινό παρανομαστή. Ένα κομμάτι της κοινωνίας που ανέχεται, επιδιώκει και επικροτεί την βία ως μέσο έκφρασης, αντιπαράθεσης και εκτόνωσης. Οι κρεμάλες, οι δωσίλογοι, οι χούντες, το μπουρδέλο η βουλή, οι σωματικές επιθέσεις, νομιμοποιήθηκαν από ορισμένους πολίτες, δημοσιογράφους και πολιτικούς ως φυσικό μέσο αντίστασης και τιμωρίας. Για να εκτιναχθούν τα ποσοστά της Χ.Α. στο 7% μεσολάβησε μεταξύ πολλών άλλων και μια εδραιωμένη κατάσταση καθημερινής ακραίας και βίαιης αντιπαράθεσης. Μπήκαν σε ένα ρινγκ που ο αγώνας είχε αρχίσει προ πολλού. Χρειάζεται αφύπνιση, ενημέρωση και συνοχή για να στείλουμε αυτό το κόμμα εκεί που ανήκει. Όχι στο διάολο ή την παρανομία, αλλά πίσω στο 0.1% (και σε κάποιες περιπτώσεις τη φυλακή)

Λίγο πριν, λίγο μετά

Λίγο πριν δω (;) τη δικαίωση του εθνικισμού, του ανδρεοπαπανδρεϊσμού των 70’s, της μαχαλομαγκιάς, της ρητορείας, της δραχμοφιλίας, της νεκροφιλίάς, της αιθεροβασίας, της συνωμοσιολογίας, του βιασμού της λογικής και της αριθμητικής, και πάνω απ’όλα της ναζιστικής συμμορίας, νοιώθω πως θέλω να ευχαριστήσω την κρίση που επαλήθευσε όσα φοβόμουν για τη φούσκα της ευμάρειας και του αντιδιαφωτιστικού πολιτισμικού κεφαλαίου μας, που με δίδαξε τι είναι έλλειμμα και τι χρέος, που με έμαθε να διαβάζω πιο προσεκτικά την πραγματικότητα, που με έκανε πιο κινητικό και ανθεκτικό, που μου φανέρωσε πόσα σκατά υπήρχαν κάτω απ’το χαλάκι, που με εξώθησε να αποστρέφομαι ακόμα περισσότερο τη βία, που μου κατέδειξε τα αποθέματα ανορθολογισμού της χώρας, που με έκανε ακόμα πιο επιφυλακτικό για τα κηρύγματα, που μου έδειξε τις εστίες της διαφθοράς και του ψεύδους, που με ενημέρωσε τι εστί Φωτόπουλος και Λυμπεροπουλος, που με έμαθε να διαβάζω νούμερα πριν αναπαράγω θεωρίες, που με έκανε να αντιληφθώ ότι η ζωή μου μπορεί να μην είναι ταυτισμένη μ’αυτή τη χώρα, που με έφερε σε επαφή (από’δω μέσα) με ετερόκλητους ενδιαφέροντες ανθρώπους, με τους οποίος μοιράστηκα πολλά από τα παραπάνω.

Catastroika: Αγκίτ προπ για wannabe αιώνιους εφήβους!

Γράφει ο Γιώργος Στόγιας.

Αν η πολιτική κατάσταση δεν ήταν τόσο κρίσιμη, θα μπορούσαμε να γελάμε με ένα ντοκιμαντέρ σαν αυτό. Επειδή όμως το βλέπει κόσμος, ιδίως νεαρός σε ηλικία, και το περνάει για Απόκρυφο Ευαγγέλιο, η παρακολούθησή του έχει, από κοινωνιολογική άποψη, κάποιο ενδιαφέρον.

Καταρχήν,  βαρέθηκα σε σημείο που το παρακολούθησα σε δόσεις. Αν ήταν έστω αριστοτεχνικά κακό, θα έβρισκα κάτι να σημειώνω. Ξεκινάει παραδοσιακά με λίγη επικαιροποιημένη Αποκάλυψη. Κινούμενα σύννεφα, μουσική χιλιαστικών αποχρώσεων και περιγραφή μυρίων δεινών και παθών. Ο θεατής ανεβαίνει στο βαγονάκι του και μετά δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα, μόνο να μη βγάζει το κεφάλι του όσο θα κρατάει η κούρσα στο θεματικό πάρκο. Θα επισκεφτεί (αποεδαφοποιημένες) χώρες  και  (αποιστορικοποιημένα) γεγονότα, ακούγοντας τρομακτικές περιγραφές ληστρικών ιδιωτικοποιήσεων.

Για το Catastroika, σημασία δεν έχει η αποτύπωση της μεγάλης εικόνας αλλά η ενίσχυση του ενός και μοναδικού επιχειρήματος : «οι ιδιωτικοποιήσεις είναι η κόλαση». Αφού λοιπόν το ιστορικό πλαίσιο αντιμετωπίζεται ως περικοκλάδα, «επιτρέπονται» και μερικές «δημιουργικές» προσεγγίσεις σχετικά με την ερμηνεία των συμβάντων.  Για τον «ιδανικό» θεατή με μηδέν ιστορικές γνώσεις, οι διατυπώσεις των αφηγητών και το μοντάζ  κατασκευάζουν την εντύπωση  ότι ο  Γιέλτσιν βρισκόταν πίσω από το πραξικόπημα του 1993. Η ενοποίηση της Γερμανίας ήταν «στην πραγματικότητα» «μια επιθετική εξαγορά  της Ανατολικής από τη Δυτική Γερμανία».  Τα κινήματα των Ανατολικογερμανών είχαν ως συνέπεια την πρόσκληση ενός «οικονομικού στρατού κατοχής».  Το συμπέρασμα είναι προφανές (και συμβολικά εικονοποιείται στους τίτλους της αρχής από τη φιγούρα ενός Λένιν που μέλλεται να επιστρέψει): Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν ένα τραγικό λάθος, μισό αφέλεια των προθύμων και  μισό δόλος της Δύσης.

Μένουμε ή φεύγουμε; Φεύγουμε!

(Απαντώντας στα κείμενα του φίλτατου Βασίλη.)

Το ξέραμε εξαρχής ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερα καλό σενάριο. Yπήρχε πάντως το λιγότερο κακό και τα χειρότερα. Αν το πρώτο επαληθευόταν, ένα ίχνος μικρής ελπίδας θα αχνοφαινόταν και λογικά θα τελειώναμε αργά ή γρόγορα με νατιβιστές, εθνοπαθείς, σταλινικούς και συνωμοσιολάγνους. Φευ.Τα χειρότερα έπονται και δυστυχώς, όπως γίνεται πάντα σ’αυτές τις περιπτώσεις, ο οικονομικός μαρασμός δεν έρχεται μόνος του. Πάμε πίσω ολοταχώς, όπως έλεγε ο “μακαριστός”, αλλά με προοπτική κατάρρευσης.

Με την ευθύνη (και) μιας ανεπαρκέστατης κυβέρνησης, η κουρεμένη χώρα θα αντιμετωπίζεται ως εξαίρεση και όχι ως αναπόσπαστο μέλος της κακοφτιαγμένης Ευρωζώνης. Θα βρεθεί σύντομα και στο κατώφλι της δραχμής, για να δικαιωθούν οι Κουρήδες, οι Καζάκηδες και οι Παφίληδες. Η βεβαιότητα της ραγδαίας πτώσης του βιοτικού επιπέδου, η ακμή των άκρων, η κατίσχυση του ανορθολογισμού, ο κίνδυνος της κοινωνικής διάλυσης είναι εδώ, έτοιμη να εκφραστεί, κι ας είναι η κάλπη απρόβλεπτη. Όσα κόμματα αρθρώνουν λόγο δογματικό, λαϊκίστικο και παρωχημένο φαίνεται να δικαιώνονται. Τα υπόλοιπα ζορίζονται άσχημα. Σ’αυτή τη χώρα αυτοί που διαδηλώνουν κατά της βίας είναι λιγότεροι απ’όσοι κάνουν εκδήλωση μνήμης για τον Λάμπρο Φούντα. Αυτοί που ζητούν περικοπή κονδυλίων της Εκκλησίας είναι λιγότεροι απ’όσους θρηνούν για την ΕΡΤ που (δεν) θα κλείσει).  Η συνάντηση που πραγματοποιήθηκε για την εκλογή του Μπουτάρη και του ολίγιστου Καμίνη είναι ανέφικτο να επαναληφθεί στην κεντρική πολιτική σκηνή. Σύντομα είναι πιθανό να χρεοκοπήσουμε κανονικά, είναι πιθανόν

Για τον νέο νόμο-πλαίσιο: τα κάμποσα συν, τα μεγάλα πλην και τα επίμονα ερωτηματικά

Μετά από συζητήσεις με φίλους, ανάγνωση άρθρων και  διαγώνια μελέτη του πολυσέλιδου νομοσχεδίου,  ιδού μια πρώτη ανάρτηση, για ένα τεράστιο θέμα, που θα έχει πολλά επεισόδια και θα σηκώσει αρκετή κουβέντα.

Η υιοθετούμενη μέχρι στιγμής στάση τόσο από τους πρυτάνεις όσο κι απ’το υπουργείο δεν εκπλήσσει. Ούτε οι πρυτάνεις, με ύφος πονεμένο και ανήξερο και επικαλούμενοι ουτοπικά σχήματα είναι ιδιαίτερα πειστικοί.Ούτε πολύ περισσότερο το υπουργείο, με μια επιεικώς προβληματική επικοινωνιακή πολιτική (κι ενώ η ΠΟΣΔΕΠ έχει δείξει πως και υπομονή και το πανεπιστήμιο ανοιχτό θέλει), και με διαρκείς αμφιλογίες (μιλάει για αριστεία ενώ καταργεί υποτροφίες, μιλάει για ανάσχεση της μετανάστευσης ελλήνων φοιτητών ενώ παγώνει τα ΕΣΠΑ) μοιάζουν να διαθέτουν τη δέουσα σοβαρότητα. Από’κει και πέρα διολισθαίνουμε ήδη στην μιντιακή επικίνδυνη στερεοτυπολογία: δεν υπάρχει κανένας λόγος να θρηνούμε για την επικείμενη αλλαγή του νυν πανεπιστημίου (και πολυ περισσότερο για το άσυλο, τις παρατάξεις και τους αιώνιους φοιτητές), αλλά δεν είναι θεμιτό να το κατακεραυνώνουμε συλλήβδην αγνοώντας κρίσιμες παραμέτρους του: τους φοιτητές που αποφοιτώντας διαπρέπουν σε ανταγωνιστικά ξένα πανεπιστήμια, την φιλότιμη και εργατική πλειοψηφία των μελών Δ.Ε.Π, τους άδοξους, ταγμένους στην επιστήμη, συμβασιούχους ή το μισθό του λέκτορα (π.χ.) που είναι το 1/5 του οδηγού του ΗΣΑΠ και μικρότερος κι απ’τον δάσκαλο δημοτικού.

Στα συν του νόμου τώρα:

+ Η συγκέντρωση των παρατάξεων σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο και η μείωση της συμμετοχής στις εκλογές πρυτάνεων. Ο κομματικός φοιτητικός πελατειασμός, οι συναλλαγές, οι εκβιασμοί, τα τραπεζάκια, οι καφρίλες, το πατρονάρισμα είναι ό, τι πιο άρρωστο υπάρχει στο πανεπιστήμιο. Αρκετά με την ηγεμονία του τραπεζακίου…

+

Συνδικαλισμός made in Greece

Το 1914 ψηφίζεται ο νόμος «Περί σωματείων» που κατοχύρωνε το δικαίωμα του «συνεταιρίζεσθαι» για τους εργάτες αναγνωρίζοντας τα σωματεία τους.

Το 2011 υπουργός της κυβέρνησης ο κύριος Χρυσοχοΐδης χωρίς αιδώ, αναφέρει ανοιχτά σε δημοσιογραφική τηλεοπτική εκπομπή πόσο τιμητικό είναι για το κόμμα του να ανήκει στους κόλπους του ο αρχισυνδικαλιστής της ΓΕΝΟΠ κύριος Φωτόπουλος.

Να λοιπόν, φίλοι πού έχει καταλήξει ο συνδικαλισμός στη μικρή μας χώρα. Λες και δεν το ξέραμε, θα μου πείτε, αλλά θα ήθελα να κάνω μια μικρή αναδρομή στο συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση αναφερόμενος στην περίπτωση της Γ.Σ.Ε.Ε., έτσι για να θυμηθούμε αυτούς που κόπτονται για το «δίκιο του εργάτη».

Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.: «Με τον ιστορικό Νόμο 1264 αποκαθίσταται ο ρόλος και η λειτουργία του Συνδικαλιστικού Κινήματος ως ένα από τα βάθρα της Δημοκρατίας. Αναγνωρίζεται το δικαίωμα της απεργίας και εξυγιαίνεται το Συνδικαλιστικό Κίνημα από τον «εργοπατερισμό».»

Αμ δε, όμως. Αμέσως μετά δημιουργούνται οι κλαδικές του ΠΑ.ΣΟ.Κ και αναλαμβάνουν δράση οι συνδικαλιστές. Αρχίζουν οι αρθρόες προσλήψεις στο Δημόσιο και όπως καταλαβαίνετε, τον πρώτο λόγο έχει η ΠΑΣΚΕ. Το 1985 ιδρύεται και η συνδικαλιστική παράταξη της Ν.Δ. (ΔΑΚΕ) καθώς η δεξιά παράταξη αναδιοργανώνεται και προσπαθεί να περιορίσει τη δράση των πράσινων συνδικαλιστών. Μετά το «Τσοβόλα δως τα όλα» και καθώς η Ε.Ο.Κ. τραβάει το αυτάκι του Αντρέα, εξαγγέλεται πολιτική λιτότητας, κάτι που δεν αρέσει στα στελέχη του συνδικαλιστικού χώρου και η ΠΑΣΚΕ αρχίζει τη διαγραφή στελεχών της. Το 1989 γίνεται το 25ο συνέδριο της ΓΣΕΕ και η ΠΑΣΚΕ εμφανώς αποδυναμωμένη κερδίζει ισχνή πλειοψηφία με δεύτερους σε απόσταση αναπνοής (διαφορά μίας έδρας) το Κ.Κ.Ε. σε συνεργασία με την Ε.ΑΡ. και τρίτη τη ΔΑΚΕ. Το 1989 σηματοδοτείται «το τέλος μια μακράς και ταραγμένης περιόδου για τα συνδικάτα, η οποία δεν έληξε με την πτώση της επτάχρονης δικτατορίας, αλλά χρειάστηκε μια επιπλέον 15ετία για να οδηγηθεί στο δρόμο της ενηλικίωσης, δηλαδή στην απουσία, στο εξής, έκδηλων φαινομένων ελέγχου και παραμβάσεων της κρατικής κυβερνητικής εξουσίας στις λειτουργίες της» («Η Ελλάδα στη δεκαετία του ’80. Κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό λεξικό, σελ. 93)

Φτάνει μόνο η αγανάκτηση;

«ΟΧΙ στη δικτατορία της «Νέας Τάξης» (η επταετία ήταν τουλάχιστον ειλικρινής γιατί έδειχνε το πρόσωπό της) γιατί αυτή είναι παρούσα-απούσα, είναι παντού και πουθενά γιατί, ενώ μπορείς δήθεν να μιλάς «ελεύθερα», εάν αυτά που λες είναι αντίθετα με αυτά που επιβάλλει η σύγχρονη προπαγάνδα δεν σε φυλακίζουν πια στον τόπο μας αλλά σε αποκλείουν, σε αφορίζουν, σε χαρακτηρίζουν αιρετικό και γραφικό, σε περιθωριοποιούν μέχρι να σε τελειώσουν».

Η παραπάνω παράγραφος βρίσκεται σε φυλλάδιο που δινόταν χτες το βράδυ στους «αγανακτισμένους», στην «πάνω» πλατεία Συντάγματος. Το φυλλάδιο φέρει την υπογραφή της «Δημοκρατικής Ριζοσπαστικής Κίνησης». Στην «πάνω» πλατεία έβγαζε επίσης πύρινο λόγο ο γιατρός Δημήτρης Αντωνίου, γνωστός για τη μήνυση εναντίον των βουλευτών που ψήφισαν το Μνημόνιο, καθώς τους κατηγορεί για εσχάτη προδοσία.

Στο υπαίθριο λοιπόν, δικαστήριο που στήθηκε, ο γιατρός με πάθος προσπαθούσε να αφυπνίσει τον κόσμο και το ακροατήριο «τα έχωνε» κάθε φορά που αναφερόταν στους εθνικούς προδότες. Ένα σκηνικό που ζούμε καθημερινά στις τηλεοράσεις και σε εκπομπές, τύπου Αυτιά, Μάκη Ζούγκλα, Χαρδαβέλα, είχε μεταφερθεί απέναντι από το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία» με βασικό συστατικό την αποθέωση της δημαγωγίας.

Προχωρώντας προς τον Άγνωστο, το γνωστό ενθουσιώδες πλήθος έριχνε μούτζες και λέηζερ προς τη Βουλή. Η γηπεδική ατμόσφαιρα έσπαγε την βαρυθυμία των αστυνομικών που εμφανώς δεν έβλεπαν την ώρα να πάνε σπίτια τους καθώς τους είχε φάει η ορθοστασία.

Γιατί δε θα γίνει της Ισπανίας

Ομολογώ ότι δεν έχω σαφή εικόνα για την οικονομική και κοινωνική δομή της Ισπανίας. Παραδέχομαι ότι είδα θετικά την αντίδραση χιλιάδων νέων, οι οποίοι έδωσαν μαθήματα οργάνωσης ειρηνικών συγκεντρώσεων. Όμως σε ό,τι έχει να κάνει με τα καθ’ ημάς θεωρώ ότι δεν πρόκειται να ζήσουμε ανάλογα φαινόμενα όπως αυτά της Ισπανίας, γιατί απλούστατα:

1. Ο λόγος και τα επιχειρήματα που προβάλλονται στο μανιφέστο των Ισπανών είναι ήδη χιλιοειπωμένα κυρίως από το χώρο της Αριστεράς αλλά και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. χωρίς να έχουν όμως εφαρμοστεί, γι’ αυτό και δεν είναι πειστικά. Η δομική λοπόν, κρίση ταυτότητας και η παραγωγή στρατηγικής της κεντροαριστεράς έχουν αποδυναμώσει την όποια επιρροή ασκούσε στο παρελθόν.
2. Οι Ισπανοί δεν εξηγούν με ποιο τρόπο θα βρεθούν τα λεφτά για τις παροχές που επιζητούν. Ούτε και οι Έλληνες που εναντιώνονται στο Μνημόνιο, έχουν πείσει για την υπάρξη ενός συγκροτημένου σχεδίου εξόδου από την κρίση. Οι Ισπανοί κάνουν λόγο για περισσότερο κοινωνικό κράτος, περισσότερη αν θέλετε σοσιαλδημοκρατία, που ιδιαίτερα, τη δεκαετία του ’80  αποτελούσε το κεντρικό σύνθημα της κεντροαριστεράς, το οποίο εκμεταλεύθηκε με άριστο τρόπο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το αποτελεσμα ήταν να αναδειχτούν ομάδες μέσα από τις πελατειακές σχέσεις με την εκάστοτε κυβέρνηση που πετύχαιναν να επιβάλλουν τη γραμμή τους (βλ. συνδικαλιστές Δ.Ε.Η. κλπ.) Ιδιαίτερα σήμερα στην Ελλάδα, που ο ιδιωτικός τομέας πλήττεται με βάναυσο τρόπο, το κράτος έχει ταυτιστεί με την οικονομική αναποτελεσματικότητα, τη σπατάλη, τα ελλείματα, την αύξηση των φόρων και έχει γίνει αποκρουστικό, όχι μόνο για την αστική τάξη αλλά και για τα μεσαία κοινωνικά στρώματα.
3. Σε άμεση συνάρτηση με τις πελατειακές σχέσεις (από την άλλη όμως, όψη του νομίσματος), προστίθεται η απειλή και η ανασφάλεια της ανεργίας που μάλλον αφαιρεί κάθε διάθεση συμμετοχής σε τέτοιου τύπου, αυθόρμητες, αν θέλετε, εκδηλώσεις, ιδιαίτερα όταν δε φέρουν γνωστές «επωνυμίες». Μην αγνοούμε άλλωστε ότι στην Ελλάδα η πελατειακή σχέση κόμματος-συνδικαλιστών-πολίτη δεν έχει σε ένα σημαντικό βαθμό διαρραγεί και δεν είναι λίγοι αυτοί που προσμένουν ανταποδοτικά οφέλη από τους πάτρωνές τους.

Στρατόπεδα και εξοπλισμοί: με αυτό το «λίπος» τι γίνεται;

Στα ψιλά γράμματα διαβάζω τελευταία ειδήσεις για το διαχρονικά πιο κοστοβόρο υπουργείο: τις εύλογες προτάσεις της τρόικας να καταργηθούν στρατόπεδα στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα (όπου ο «εχθρός» είναι μέλος της Ε.Ε.!) ή πιο πρόσφατα να κλείσουν περιττά κέντρα (όπως της Καλαμάτας, του Μεσολογγίου και πολλά ακόμα) το καθένα απ’ τα οποία επιβαρύνει τον πολύπαθο κρατικό προΰπολογισμό με αρκετά εκατομμύρια ευρώ (κατά τ’άλλα το Ι.Κ.Υ. μας μάρανε!). Σήμερα είδα πως για τα πυρομαχικά των αμαρτωλών Λέοπαρντ πρέπει να δοθούν 50 εκατομμύρια ευρώ (10.000 υποτροφίες Ι.Κ.Υ. σαν να λέμε ή ένα Αιγινήτειο και κάτι κάθε χρόνο!).

Στέκομαι επίσης σε δύο εξαιρετικά άρθρα,

Άγιος Βασίλης έρχεται

Αναδημοσιεύουμε σήμερα ένα κείμενο που είχαμε αναρτήσει πέρυσι τέτοιο καιρό.

Με ποιες διαδικασίες εντυπώθηκε στη συνείδησή μας, η εικόνα που έχουμε για τον Άγιο Βασίλη; Ο Άγιος Βασίλης αποτέλεσε το προϊόν συλλογικής ανάγκης, το σύμβολο θρησκευτικής, πολιτιστικής ή ακόμα και οικονομικής παράδοσης;

Ο ορθόδοξος Άγιος Βασίλης ούτε με δώρα έχει σχέση, ούτε με χιόνια και έλκηθρα. Αντίθετα, αυτά που κρατάει στα χέρια του είναι «χαρτί και καλαμάρι» και βέβαια καθόλου χρήματα. Πατρίδα του θεωρείται η βιβλική Καισάρεια της Καππαδοκίας, το σημερινό Kayseri της Τουρκίας. Η περιοχή μνημονεύεται για πρώτη φορά από τον Ηρόδοτο και αποτελέσε πεδίο διαμάχης για πολλούς λαούς, εξαιτίας των πλουσίων κοιτασμάτων της σε χρυσό, ασήμι και χαλκό. Τον 4^ο μ.Χ. αιώνα αποτέλεσε το κέντρο του μοναστικού βίου που άνθησε στις βραχώδεις σπηλιές της περιοχής. Η Καισάρεια ήταν επίσης η «πατρίδα» ενός, μετέπειτα πολύ γνωστού και πικάντικου εδέσματος, του παστουρμά.

Ο ελληνικός, λοιπόν, Άγιος Βασίλης, όπως αναφέρει ο καθηγητής λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Μηνάς Αλεξιαδής, είναι «κάτι ανάμεσα στον Μέγα Βασίλειο της Καισαρείας, έναν από τους τρεις ιεράρχες και σε ένα πρόσωπο-σύμβολο του Ελληνισμού, που έφευγε από τα βάθη της Ασίας και έφτανε παντού: από τον Πόντο μέχρι την Πελοπόννησο και από την Μακεδονία μέχρι τον Κύπρο. Ο δικός μας Άγιος Βασίλης είναι πεζοπόρος, κρατά στα χέρια του ένα ραβδί, συζητά με όλους τους ανθρώπους στο δρόμο και εύχεται καλοτυχία και καλή χρονιά στον κόσμο. Δεν έχει σάκο, ούτε κοφίνι. Δε φέρνει δώρα, αλλά την καλοχρονιά… Η 1^η Ιανουαρίου ήταν η μέρα θανάτου του Μεγάλου Βασιλείου και έτσι η ελληνική παράδοση θεώρησε ότι ο Άγιος Βασίλης είναι εκείνος που φέρνει καλοτυχία και ευλογεί τη χρονιά…».

Καμίνης και Μπουτάρης, τα ρεφλέξ του αυτονόητου

Κείμενο του Κωστή Παπαϊωάννου, από την Athens Review

Πολλοί σχολιαστές αναφέρθηκαν στη σημασία της επικράτησης Καμίνη και Μπουτάρη (Κ&Μ). Συμμερίζομαι τη χαρά για την αλλαγή σελίδας στους δυο δήμους αλλά με τη διευκρίνιση ότι βλέπω επιφυλακτικά την υπερβολική ευφορία. Κι αυτό διότι υπάρχουν τρεις παράγοντες που δεν πρέπει επ’ ουδενί να παραγνωρίζονται. Πρώτον, το ποσοστό αποχής σχετικοποιεί την ισχύ οποιασδήποτε ερμηνείας της ψήφου και υπονομεύει την αναγωγή του ειδικού σε διαπίστωση με αξιώσεις γενικής εφαρμογής. Δεύτερον, μετά από 24 έτη συντηρητικών διοικήσεων στους δύο δήμους (με ποιοτικές βέβαια διακυμάνσεις μεταξύ μετριότητας και ακραίας ανεπάρκειας σε συνδυασμό με τα φαινόμενα φαυλότητας που κορυφώθηκαν επ’ εσχάτων) παραμένει πικρή η γεύση από το γεγονός ότι χρειάστηκε εναγώνια προσπάθεια και οριακή ή μικρή πλειοψηφία για να επιτευχθεί το προφανές, να αλλάξει χέρια η διοίκηση. Τρίτον, η οικονομική κρίση και οι παρεπόμενες δραματικές της συνέπειες στον αστικό χώρο και τους κατοίκους του καθιστούν κάθε διάθεση πανηγυρισμού για την εκλογή νέων δημάρχων ένδειξη απουσίας στοιχειώδους επίγνωσης.

Προς τα Δεκεμβριανά

Με την κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανούς δύο ήταν οι κύριες αντιστασιακές οργανώσεις που σχηματίστηκαν για την διεξαγωγή του ένοπλου αγώνα. Στις 10 Οκρωβρίου 1941 ανακοινώθηκε η ίδρυση του ΕΑΜ (Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου) με κινητήρια δύναμη το ΚΚΕ. Το φθινόπωρο επίσης, του 1941 ιδρύθηκε στην Αθήνα μια οργάνωση ανταγωνιστική προς το ΕΑΜ, ο ΕΔΕΣ (Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος), υπό την ηγεσία του Ναπολέοντα Ζέρβα.[1]

Μέχρι την άνοιξη του 1942 είχαν διαμορφωθεί όλα τα κύρια στοιχεία της οργάνωσης του ΕΑΜ: η κεντρική οργάνωση, η συνδικαλιστική της πλευρά, το ΕΕΑΜ (Εθνικό Εργατικό Απελευθερωτικό Μέτωπο), το νεολαιίστικο κίνημά της και τέλος ο στρατός της, ο ΕΛΑΣ (Εθνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός).[2] Το ΕΑΜ προσπάθησε να «μονοπωλήσει» την αντίσταση και στράφηκε όχι μόνο εναντίον του ΕΔΕΣ αλλά και εναντίον μικρότερων αντιστασιακών ομάδων, όπως η ΕΚΚΑ (Εθνική Και Κοινωνική Απελευθέρωση) και η ΥΒΕ/ΠΑΟ (Υπερασπιστές Βορείου Ελλάδος/Πανελλήνια Απελευθερωτική Οργάνωση). Κατά τη διάρκεια της κατοχής η διαμάχη μεταξύ του ΕΑΜ και των άλλων αντιστασιακών οργανώσεων γινόταν ολοένα και εντονότερη. Οι ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ ΕΑΜ και ΕΔΕΣ ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 1943. Η χρονολογία αυτή θεωρείται ως η έναρξη του «πρώτου γύρου» του εμφύλιου πολέμου.[3]

Ο Καμίνης δείχνει το δρόμο

Οι νίκες Καμίνη-Μπουτάρη δίνουν μια νέα δυναμικη στην πολιτική ζωή της χώρας και αποτελούν case study για τους παρωχημένους κομματικούς μηχανισμούς. Ως Αθηναίος θα σταθώ στο φαινόμενο Καμίνη και ας με συγχωρήσουν οι φίλοι Θεσσαλονικείς, ακόμη κι αν η νίκη του Μπουτάρη είναι απείρως πιο συγκλονιστική. Θα παραθεσω λοιπόν κάποιες σκέψεις που γεννήθηκαν από το προχθεσινό αποτέλεσμα στο Δήμο της Αθήνας.

• Σημαντικό μερίδιο στη νίκη του Καμίνη, εκτός από τα παραδοσιακά μέσα, κατείχε το διαδικτύο, καθώς είναι ίσως η πρώτη φορά που οι πολίτες αυθόρμητα, χωρίς καθοδήγηση, αρχικά εξέφρασαν τη οργή τους για τον πρώην δήμαρχο (το γράφω και δεν το πιστεύω ακόμα) και μετέπειτα στήριξαν με πάθος τον Καμίνη. Τα blogs, το facebook, το twitter πήραν φωτιά, μας θύμισαν ολίγον τι την προεκλογική περίοδο του Ομπάμα και το βασικότερο: οι αφίσες, τα προεκλογικά φυλλάδια, τα φεϊγ-βολάν φάνταζαν πολύ ξεπερασμένα. Οι φίλοι του Νικήτα στην διαδικτυακή επικοινωνία αποδείχτηκαν ανεπαρκείς.
• Βασική παράμετρος της νίκης του Καμίνη, ίσως μάλιστα αποτελεί και την ουσία της, είναι ότι το κίνημα των πολιτών δε χρειάζεται κούφια επαναστατικότητα τύπου Αλαβάνου, αλλά ισότιμη συνεργασία και εφικτούς στόχους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι την προσπάθειά του στήριξαν άνθρωποι που ασχολούνται ενεργά, με δράσεις ακτιβιστικές οι οποίες κυμαίνονται από οικολογικές παρεμβάσεις μέχρι τα δικαιώματα των μεταναστών και των ομοφυλόφιλων. Θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι αμιγώς κομματικά στελέχη έμειναν στις παρυφές όχι σκόπιμα, αλλά γιατί, καθώς προχωρούσε η προεκλογική περίοδος, ήταν τέτοια η δυναμική του όλου εγχειρήματος που δεν τους άφηνε περιθώρια κινήσεων. Ένα τρανταχτό παράδειγμα αποτέλεσε ο ερασιτεχνισμός της προεκλογικής καμπάνιας που ενώ δέχτηκε έντονη κριτική, έπεισε (γοήτευσε θα έλεγα) τους ψηφοφόρους. Η έλλειψη τελικά εμπειρίας του επιτελείου του Καμίνη στην οργάνωση του προεκλογικού αγώνα έγινε ένα από τα σημαντικά του ατού.

Μπρος Σγουρός και πίσω ρέμα

Του Τρύφωνα Χαρίτου

Ο Γιάννης Σγουρός εκφράζει την πλέον ξεπερασμένη εκδοχή πολιτικού-παράγοντα-τοπάρχη: δεν θα πρέπει να ξεχνάμε στο πλαίσιο του συλλογικού αλτσχάιμερ πως η καριέρα του ως ισχυρού τοπικού παράγοντα και κατόπιν αμφιθυμικού απέναντι στο μνημόνιο πολιτευτή, ξεκίνησε από την επένδυση στη βιομηχανία των μεταλλείων, από μια δοξολογημένη ομάδα άρσης βαρών, η οποία άκμασε επί των ημερών του, χάρη στις βαφτίσεις, τις τυχαίες μαζικές αποχωρήσεις πολυμελών αποστολών και τις πορτοκαλάδες.

Οι υπόλοιποι υποψήφιοι… αφήστε το: ο «επιστήμων» Κικίλιας που δυσκολεύεται να βάλει δυο λέξεις στη σειρά και παλεύει για να μην πάρει μονοψήφια νούμερα, ο έμπλεος επαναστατικού οίστρου Αλαβάνος, σε φάση μεγάλης παρακμής, ο πείσμων σταλινικός Παφίλης, ο αφόρητα λαϊκιστής Μητρόπουλος, με τις υπερεσίες και τα δικιώματα, ο Άδωνις σε απόλυτη υστερία και ρατσιστικό ντελίριο, ο ατακαδόρος (με ισχυρές τάσεις ομοφοβίας και καφρίλας) Ψαριανός.Τόσοι υποψήφιοι, τόσο έντονη ένδεια πολιτικού προσωπικού σε τόσο κομβικό σημείο, για μια θέση μικρού πρωθυπουργού.

Ξέχασα κάτι; Α, ναι, τον διαφαινόμενο νικητή, Γιάννη Δημαρά, το πάλαι ποτέ νούμερο 2 του Τσοβόλα στο αλησμόνητο τσοβολικό ΔΗΚΚΙ, που υποστήριζε πως το Μέγαρο Μουσικής πρέπει να ανοίξει στα μπουζούκια. Ένας πολιτικός με ισχυρές τάσεις αντιευρωπαϊσμού, εθνικισμού και ρετρό κρατισμού, εκφραστής της διακριτικής αντίθεσης στο μνημόνιο στο όνομα του βαθέος ΠΑΣΟΚ.

Το ΕΚΕΜΕΛ που αντιστέκεται

Μετά τις καλοκαιρινές περιπέτειες και αφού κινδύνεψε με οριστική διακοπή της λειτουργίας του, το ΕΚΕΜΕΛ κατάφερε να επιβιώσει χάρη στη στήριξη του υπουργείου Πολιτισμού και ξεκινά δυναμικά την καινούργια ακαδημαϊκή χρονιά. Κατ’ αρχάς μετακόμισε, καταφέρνοντας έτσι να μειώσει σημαντικά το κόστος λειτουργίας του. Η νέα του έδρα βρίσκεται στα Ιλίσια, στην οδό Παπαδιαμαντοπούλου 4, σε ένα διαμέρισμα που, κατά σύμπτωση, ανήκει στην οικογένεια Ζάννα·  ο Παύλος Ζάννας υπήρξε ένας από τους ιδρυτές του CTL, του κέντρου που κατά κάποιον τρόπο μετεξελίχθηκε σε ΕΚΕΜΕΛ. Καλός οιωνός. Η πολυκατοικία μάλιστα διαθέτει και καταφύγιο για προστασία από ενδεχόμενους βομβαρδισμούς, άρα το κέντρο έχει ενισχύσει σημαντικά την άμυνά του.

Σοβαρά τώρα…  Λαμβάνοντας υπόψη την οικονομική κρίση, το ΕΚΕΜΕΛ προχώρησε σε μείωση των διδάκτρων σε όλα τα τακτικά και έκτακτα σεμινάριά του. Στους άμεσους στόχους του είναι να ανοιχτεί και σε άλλες γλώσσες με έμφαση στο χώρο των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, με την πεποίθηση πως αποτελεί γόνιμο έδαφος για δράση, και κυρίως για την προώθηση της ελληνικής λογοτεχνίας στις γειτονικές χώρες.  Παράλληλα,

Ο οχετός ενός Δικτύου (ανθολογώντας το σαμαρικό think tank)

Οι ξέρες στις οποίες μπορεί να σε οδηγήσει το σερφάρισμα στο δικτυακό αρχιπέλαγος πολλές φορές έχουν αποκαλυπτική φύση. Πάνω που λέγαμε πως έχουμε κλείσει με τη ΝΔ μετά από το παραληρηματικό συνέδριο, όπου συμμετείχε ο Κώστας Ζουράρις και ο Κώστας Πρέκας, αποπροσανατολιστήκαμε και ξεβραστήκαμε στο (ημιεπίσημο;) ιστολόγιο antonissamaras.blogspot.com, στο οποίο στεγάζονται κείμενα του προέδρου της Ν.Δ. και των φίλων του. Στις τάξεις τους συγκαταλέγεται όλος ο καλός ο κόσμος: ξεχωρίζουν ο κος Σολδάτος του λαμπρού ΙΜΕΠΟ, και φυσικά η αφρόκρεμα του αλήστου μνήμης Δικτύου 21 με προεξάρχοντες τους Δ. Καραχάλιο και Φ. Κρανιδιώτη, οι οποίοι σαν να μη μας έφταναν τα δεινά μας, ανασύρουν τη χειρότερη εκδοχή εθνικισμού,  που μοιάζει βγαλμένος από την αλήστου μνήμης περίοδο 1991-1994. Ας αρχίσουμε την ξενάγηση, η οποία προτείνεται μόνο σε γενναιόψυχους. Α! Δώστε έμφαση στη ρητορική, καθώς και στη χρήση κεφαλαίων γραμμάτων: είναι δηλωτική του ύφους και της συγκίνησης που αποπνέουν και εμπνέουν όσα γράφονται

Στην αρχή πήραμε ορισμένα μαθήματα σύγχρονης σκέψης και εμβριθούς πολιτικής ανάλυσης από τον κο Δ. Καραχάλιο, ο οποίος εκτός από γραμματέας «σχέσεων κόμματος-κοινωνίας» είναι και επίλεκτο στέλεχος του Δικτύου 21 [Τα bold είναι το μητρικού blog]:

Επιχορηγήσεις και επιδοτήσεις: Για την ορθή χρήση των λέξεων

Της Έφης Γιαννοπούλου

Με αφορμή το σημερινό άρθρο του κ. Πέτρου Μάρκαρη με θέμα το γνωστό ζήτημα που έχει προκύψει με το ΕΚΕΜΕΛ, θα ήθελα να επισημάνω μια μικρή σύγχυση. Ο κ. Μάρκαρης επιχειρεί να εξηγήσει τη διαφορά μεταξύ επιχορηγήσεων και επιδοτήσεων, υπερασπιζόμενος τις πρώτες και θεωρώντας ότι σε μια περίοδο κρίσης απαραίτητο θα ήταν να ανασταλούν ή να περικοπούν οι δεύτερες. Ωστόσο αντιγράφοντας από το Λεξικό της Κοινής Ελληνικής του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών:

επιχορήγηση η [epixoríjisi] O33 : οικονομική παροχή που δίνεται από το δημόσιο προϋπολογισμό σε ιδρύματα, οργανισμούς, επιχειρήσεις κτλ. με στόχο την ενίσχυσή τους· (πρβ. επιδότηση): Kρατική ~ στην Aκαδημία Aθηνών / στα Πανεπιστήμια / στα Eλληνικά Tαχυδρομεία. Eτήσια / μηνιαία / εφάπαξ ~. || το σχετικό χρηματικό ποσό: Mεγάλη / μικρή / έκτακτη ~. [λόγ. επιχορηγη- (επιχορηγώ) -σις > -ση (πρβ. ελνστ. ἐπιχορηγία `επιπλέον εφοδιασμός΄)] και

επιδότηση η [epiδótisi] O33 : α. οικονομική παροχή που δίνεται σε ορισμένη οικονομική δραστηριότητα με στόχο την ανάπτυξη ή την ενίσχυσή της· (πρβ. επιχορήγηση): H ~ της γεωργίας / της βιομηχανίας. ~ των εξαγωγών. H ελληνική οικονομία στηρίχτηκε στις κρατικές επιδοτήσεις. H Eυρωπαϊκή Ένωση επιβάλλει κατάργηση των κάθε μορφής επιδοτήσεων. || το σχετικό χρηματικό ποσό: Mεγάλη / μικρή ~. Παίρνω / εισπράττω την ~. β. παροχή επιδόματος: H ~ των ανέργων. [λόγ. επιδοτη- (επιδοτώ) -σις > -ση]

επισημαίνω ότι το Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης Λογοτεχνίας (ΕΚΕΜΕΛ) παίρνει από το ελληνικό δημόσιο ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΗ. Αντιθέτως, ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ δίδεται στις μεταφράσεις ελληνικής λογοτεχνίας σε ξένες γλώσσες (προφανώς αφού πρόκειται για οικονομική παροχή σε εμπορική δραστηριότητα, ακριβώς ίδια, τηρουμένων των αναλογιών, με εκείνη των αγροτικών προϊόντων στην οποία αναφέρεται στο κείμενό του ο κ. Μάρκαρης). Δηλαδή οι μεταφράσεις του κ. Μάρκαρη στο εξωτερικό επιδοτούνται από το ελληνικό κράτος (αν τελικά επανενεργοποιηθεί, όπως όλοι ευχόμαστε, αυτός ο θεσμός), σε αντίθεση με τη δράση του ΕΚΕΜΕΛ, η οποία ως μη εμπορική δραστηριότητα επιχορηγείται.

Επιστολή προς τον υπουργό πολιτισμού για το ΕΚΕΜΕΛ

Έπειτα από την απόφαση του νέου Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΚΕΒΙ να αναστείλει την ετήσια επιχορήγηση προς το ΕΚΕΜΕΛ, στάλθηκε στον Υπουργό Πολιτισμού, κ. Παύλο Γερουλάνο, επιστολή την οποία υπογράφουν περισσότεροι από 400 ακαδημαϊκοί, συγγραφείς, μεταφραστές, πανεπιστημιακοί, κριτικοί, καλλιτέχνες, εκδότες, δημοσιογράφοι. Την επιστολή υπογράφουν, επίσης, διευθυντές τμημάτων Νεοελληνικών Σπουδών και οργανισμών του εξωτερικού, καθώς και μεταφραστές έργων ελληνικής λογοτεχνίας σε ευρωπαϊκές γλώσσες.

Θωμάς Σκάσσης
Πρόεδρος Δ.Σ.

Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης
Λογοτεχνία και Επιστήμες του Ανθρώπου

Προς κο Παύλο Γερουλάνο

Υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού

Αθήνα, 25 Μαΐου 2010

Κοινοποίηση:

Κυρία Λίνα Μενδώνη, Γενική Γραμματέα ΥΠΠΟΤ

Διεύθυνση Γραμμάτων ΥΠΠΟΤ

Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, όπως προκύπτει από το Δελτίο Τύπου που εξέδωσε μετά την πρώτη συνεδρίασή του, αποφάσισε περικοπή δαπανών και αναδιανομή του προϋπολογισμού του για την προώθηση του βιβλίου στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Κατάπληξη προκαλεί η απόφασή του να διακόψει την επιχορήγηση προς το Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης (ΕΚΕΜΕΛ), η οποία αντιπροσώπευε ούτως ή άλλως ελάχιστο ποσοστό του συνολικού προϋπολογισμού του. Έτσι, εξαναγκάζει ουσιαστικά σε κλείσιμο έναν φορέα με πολύπλευρη δραστηριότητα, που υλοποιείται με την απασχόληση τριών μόνο υπαλλήλων.

Ενδεικτικά αναφέρουμε τη σχολή-φυτώριο μεταφραστών όπου διδάσκουν διακεκριμένοι καθηγητές, τα εξειδικευμένα σεμινάρια γλώσσας, θεωρίας της λογοτεχνίας κτλ., τα ετήσια βραβεία λογοτεχνικής μετάφρασης σε συνεργασία με τα ξένα ινστιτούτα της Αθήνας (Ελληνοαμερικανική Ένωση, Ινστιτούτο Γκαίτε, Γαλλικό Ινστιτούτο, Ινστιτούτο Θερβάντες, Ιταλικό Ινστιτούτο), τους δύο ξενώνες για έλληνες και ξένους συγγραφείς και μεταφραστές στην Πάρο και την Κρήτη, το ηλεκτρονικό περιοδικό «Απηλιώτης» που, μεταξύ άλλων, προωθεί μεταφράσεις ελληνικών λογοτεχνικών έργων στο εξωτερικό κ.ά. Επίσης το ΕΚΕΜΕΛ είναι μέλος του προεδρείου του ευρωπαϊκού δικτύου RECIT (Réseau européen des centres internationaux de traducteurs).

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι το Υπουργείο Πολιτισμού θα βρει έναν τρόπο για να μπορέσει το ΕΚΕΜΕΛ να συνεχίσει το πλούσιο και απαραίτητο στους καιρούς μας έργο του.

Σε μια πολυπολιτισμική εποχή όπως αυτή που ζούμε και σε μια ενωμένη Ευρώπη στην οποία ανήκουμε η μετάφραση αποτελεί βασικό εργαλείο ανταλλαγής ιδεών και διαλόγου. Γιατί, «καμιά γλώσσα, κανένας πολιτισμός δεν είναι αυτάρκης. Οι εθνικές λογοτεχνίες αναγεννώνται από τη μετάφραση» (Έζρα Πάουντ).

Υπογραφές για να μην κλείσει το ΕΚΕΜΕΛ

(To κείμενο έχει σταλεί σε ηλεκτρονικές διευθύνσεις. Εμείς το βρήκαμε στον ιστότοπο www.lexilogia.gr)

Συγκεντρώνονται υπογραφές για να μην κλείσει το ΕΚΕΜΕΛ. Όποιος/α συμφωνεί με το παρακάτω κείμενο, ας στείλει όνομα και ιδιότητα, το αργότερο ώς την Κυριακή το βράδυ, στην ηλεκτρονική διεύθυνση του Γιάννη Η. Χάρη (yannisharis@ gmail.com).

Προς τον Υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού κύριο Παύλο Γερουλάνο

Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, όπως προκύπτει από το Δελτίο Τύπου που εξέδωσε μετά την πρώτη συνεδρίασή του, αποφάσισε περικοπή δαπανών και αναδιανομή του προϋπολογισμού του για την προώθηση του βιβλίου στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Κατάπληξη προκαλεί η απόφασή του να διακόψει την επιχορήγηση προς το Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης (ΕΚΕΜΕΛ), η οποία αντιπροσώπευε ούτως ή άλλως ελάχιστο ποσοστό του συνολικού προϋπολογισμού του. Έτσι, εξαναγκάζει ουσιαστικά σε κλείσιμο έναν φορέα με πολύπλευρη δραστηριότητα, που υλοποιείται με την απασχόληση τριών μόνο υπαλλήλων.

Ενδεικτικά αναφέρουμε τη σχολή-φυτώριο μεταφραστών όπου διδάσκουν διακεκριμένοι καθηγητές, τα εξειδικευμένα σεμινάρια γλώσσας, θεωρίας της λογοτεχνίας κτλ., τα ετήσια βραβεία λογοτεχνικής μετάφρασης σε συνεργασία με τα ξένα ινστιτούτα της Αθήνας (Ελληνοαμερικανική Ένωση, Ινστιτούτο Γκαίτε, Γαλλικό Ινστιτούτο, Ινστιτούτο Θερβάντες, Ιταλικό Ινστιτούτο), τους δύο ξενώνες για έλληνες και ξένους συγγραφείς και μεταφραστές στην Πάρο και την Κρήτη, το ηλεκτρονικό περιοδικό «Απηλιώτης» που, μεταξύ άλλων, προωθεί μεταφράσεις ελληνικών λογοτεχνικών έργων στο εξωτερικό κ.ά. Επίσης το ΕΚΕΜΕΛ είναι μέλος του προεδρείου του ευρωπαϊκού δικτύου RECIT (Réseau européen des centres internationaux de traducteurs)

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι το Υπουργείο Πολιτισμού θα βρει έναν τρόπο για να μπορέσει το ΕΚΕΜΕΛ να συνεχίσει το πλούσιο και απαραίτητο στους καιρούς μας έργο του.

Σε μια πολυπολιτισμική εποχή όπως αυτή που ζούμε και σε μια ενωμένη Ευρώπη στην οποία ανήκουμε η μετάφραση αποτελεί βασικό εργαλείο ανταλλαγής ιδεών και διαλόγου. Γιατί, «καμιά γλώσσα, κανένας πολιτισμός δεν είναι αυτάρκης. Οι εθνικές λογοτεχνίες αναγεννώνται από τη μετάφραση» (Έζρα Πάουντ).

Ας ξεπεράσουμε τις εθνικές μας «σιωπές»

Με αφορμή την επίσκεψη Ερντογάν αναδημοσιεύουμε ένα παλιότερο κείμενο από το feleki.

Στις 30 Οκτωβρίου του 1930, ο Βενιζέλος προχώρησε στην υπογραφή του πρώτου, στην ιστορία των δύο χωρών, συμφώνου φιλίας με την Τουρκία. Πιο συγκεκριμένα, υπογράφτηκε στην Άγκυρα, ανάμεσα στον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Ισμέτ Ινονού, τον Τεβφρήκ Ρουσδή και τον υπουργό εξωτερικών Ανδρέα Μιχαλακόπουλο, συνθήκη φιλίας, ουδετερότητας, διαλλαγής και διαιτησίας, που συνοδευόταν και από ένα Πρωτόκολλο περιορισμού των ναυτικών εξοπλισμών, συμβάσεις εγακαταστάσεων προξενικής αρχής και εμπορίου μαζί με την πολιτική συνθήκη φιλίας.

Γιατί όμως είναι απαραίτητο να γνωρίζει κάποιος για το συγκεκριμένο σύμφωνο φιλίας; Ο σημαντικότερος λόγος είναι ότι πρέπει (επιτέλους!) να μαθαίνουμε από το σχολείο ότι η ελληνική ιστορία δεν περιλαμβάνει μόνο τον αέναο αγώνα της ελληνικής «ψυχής» να περισωθεί από εχθρικούς «άλλους» ή και να επιβάλλει την ανωτερότητά της (ποιος, άραγε, θυμάται, από την σχολική ιστορία, το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας;). Η ελληνική ιστορία έχει ανάγκη τη φιλία και τη συνεργασία, ακόμα και με προαιώνιους «εχθρούς». Κάτι τέτοιο δεν αποτελεί κατάπτωση του ελληνικού μεγαλείου αλλά αποδοχή μίας ακλόνητης πραγματικότητας: όσο κι αν τονίζεται η εθνική διαφορετικότητα, η ιστορία προχωράει πια με συνεργασίες. Το ιδεολόγημα του εθνικισμού, όσο κι αν προσφέρει μεταφυσικά επιχειρήματα προκειμένου να αισθανόμαστε ασφαλείς στα όρια του εθνικού μας κράτους, είναι ανεπαρκές να αντιμετωπίσει τα δεδομένα του 21^ου αιώνα.

Περιοδικό Historein/Iστορείν Οι ιστορικοί συζητούν για την κρίση Η κρίση σε ιστορική προοπτική

Περιοδικό Historein/Iστορείν

Οι ιστορικοί συζητούν για την κρίση

Η κρίση σε ιστορική προοπτική

Σάββατο 8 Μαΐου,   11-3

Έτος 1898: Πρωτοσέλιδα από την εποχή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου

Παρά την ευρέως διαδομένη άποψη, ο διεθνής οικονομικός έλεγχος (ΔΟΕ), παρότι ήταν απόρροια της πτώχευσης του 1893 και  της ήττας του 1897, δεν επιβλήθηκε οριστικά παρά στις αρχές του 1898. Οι μεγαλύτεροι μπορεί να θυμούνται ακόμα ότι τα έσοδα από τις πωλήσεις σπίρτων και τραπουλόχαρτων δίνονταν (τόσα χρόνια μετά) για να αποπληρωθεί το πακέτο του ΔΟΕ.

Το Φελέκι κάνει μια μικρή έρευνα – αφιέρωμα στην εποχή εκείνη, με πρωτοσέλιδα του αθηναϊκού ημερήσιου τύπου, που παρότι είναι 102 ετών και λιγότερο πηχυαια, θα σας θυμίσουν (φευ!) το κλίμα των ημερών μας…

Είπε ο βάτραχος τον Αλβανό γουρούνι

Σύντομα περισσότερα για τα βδελυρά βατραχανθρωποειδή ΜΥΑσματα και τις διπλωματικές και πολιτικές συνέπειες της αφροσύνης τους (αναμένοντας τις ποινικές). Προς το παρόν, παγωμένοι από την έκρηξη των Πατησίων και περιμένοντας εξελίξεις στο ζήτημα της ένστολης ρατσιστικής παράτας, ποστάρουμε ένα ακόμα πιο φρικαλέο βίντεο από την παρέλαση για τους έχοντες καλό στομάχι και χαμηλή πίεση και μόνο.

Η εκπαιδευτική αποκέντρωση θα δώσει λύσεις;

Ετοιμάζεται λοιπόν, ο νόμος για την υποχρεωτική εκπαίδευση και έψαξα να βρω τους βασικούς στόχους της πολιτικής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. καθώς η κα Διαμαντοπούλου στη συνέντευξή της στην κυριακάτικη Καθημερινή δε μίλησε επί της ουσίας. Ιδού λοιπόν (περισσότερα διαβάστε εδώ):

«Οι πέντε βασικοί άμεσοι στόχοι της πολιτικής μας:

Πρώτος στόχος: Να θέσουμε τέλος στο κρατικιστικό συγκεντρωτικό εκπαιδευτικό σύστημα, που στηρίζεται στο δόγμα: Η Μητροπόλεως αποφασίζει και οι εκπαιδευτικές μονάδες εκτελούν.

Στα πλαίσια αυτά: Το κράτος διατηρεί μόνο το γενικό πλαίσιο εκπαιδευτικής πολιτικής. Αποφασίζει για τον κορμό του προγράμματος διδασκαλίας αναμορφώνοντας την διδακτέα ύλη, αφαιρώντας περιττά θέματα και επαναλήψεις.

Η ενσωμάτωση είναι το ζητούμενο

Η ενσωμάτωση σε μία κοινωνία δεν επιτυγχάνεται μόνο με φυσικές διαδικασίες αλλά στηρίζεται σε παράγοντες όπως το πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο που την διασφαλίζει, την ικανότητα προσαρμογής αυτών που καταλήγουν να ζουν στη χώρα μας και βεβαίως την δεκτικότητα της κοινωνίας που τους περιβάλλει.

Η εκχώρηση ιθαγένειας αγγίζει ένα μικρό κομμάτι των μεταναστών που ζουν στη χώρα μας και δεν αρκεί για να λυθεί το μείζον ζήτημα της ενσωμάτωσης του συνόλου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα άλλωστε είναι οι εξεγέρσεις που έγιναν στα προάστια του Παρισιού από μετανάστες που έχουν την γαλλική ιθαγένεια. Είναι όμως ένα σημαντικό βήμα που κατοχυρώνει την ιδιότητα του ισότιμου πολίτη, σφραγίζει τη σχέση του με το κράτος και του παρέχει σημαντικά πολιτικά και εκλογικά δικαιώματα.

Ποια είναι η χώρα μου;

Αναδημοσιεύουμε το συγκλονιστικό κείμενο του Νίκου Οντουμπιτάν,  της ψυχής των παιδιών δεύτερης γενιάς, που διαβάστηκε χτες στην ΕΕΔΑ. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε ολόκληρο: φανερώνει έκτυπα τι σημαίνει να είσαι «αόρατος συμπατριώτης».

(Πηγή http://gazikapllani.blogspot.com/2010/01/blog-post_16.html)

Ο Νίκος Οντουμπιτάν γεννήθηκε στο Μαιευτήριο «Αλεξάνδρα». Ένα από τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και έγιναν ξένοι με το ζόρι…

«Γεννήθηκα τον Απρίλιο του 1981. Εδώ στην Αθήνα. Στο Μαιευτήριο «Αλεξάνδρα»… Οι γονείς μου ήρθαν στην Ελλάδα με σπουδαστική βίζα. Ο μπαμπάς μου σπούδασε Νομικά, η μητέρα μου Οικονομικά. Αν και πήραν πτυχίο, έκαναν δουλειές άσχετες. Ήρθαν από το Λάγκος, την πρωτεύουσα της Νιγηρίας. Δεν έχω πάει ποτέ. Οι εικόνες που έχω είναι από φωτογραφίες των γονέων και το Διαδίκτυο. Μεγάλωσα στην Πλ. Αμερικής. Τότε ήμασταν μόνο δύο οικογένειες Αφρικανών σε όλη τη γειτονιά. Μέναμε στο ισόγειο. Ήταν δύσκολα χρόνια. Θυμάμαι ότι οι γονείς μου ήταν επιφυλακτικοί. Δύσκολα με άφηναν να βγω έξω. Σαν να ήθελαν να με προστατέψουν από κάτι. Κάθε τόσο μου έλεγαν: «Νίκο πρόσεχε, δεν είσαι σαν τα άλλα τα παιδιά. Εσύ είσαι ξένος και αν γίνει καμιά στραβή, εσένα θα κοιτάξουν στραβά». Τεσσάρων χρονών πήγα στο νηπιαγωγείο. Πέρασα καλά γιατί ήμασταν μαζί με τον ξάδελφό μου τον Μανώλη. Είχαμε μια κοινή φίλη, τη Μαργαρίτα. Πολύ όμορφη. Ελληνίδα από μητέρα Ρωσίδα. Ήμασταν οι «ξένοι» του νηπιαγωγείου…

Μια εξαιρετικά απλή και εύκολη ιστορία πολιτογράφησης

Γράφει η Ελίνα-Στέλλα Νικολαΐδου.

Το Φελέκι θα ήθελε να ευχαριστήσει την κ. Νικολαΐδου για την παραχώρηση του κειμένου της.

Μια εξαιρετικά απλή και εύκολη ιστορία πολιτογράφησης, ήτοι κτήσης ελληνικής ιθαγένειας, ήτοι της ιδιότητας του Έλληνα πολίτη, σύμφωνα με το σχέδιο Νόμου, από έναν ενήλικο αλλοδαπό ….νομίζω ότι αυτός είναι που προκαλεί τρόμο στους «πατριώτες εθνοσωτήρες» και όχι τα νεογέννητα βρέφη, που από τη γέννησή τους και υπό ορισμένες προϋποθέσεις , θα λαμβάνουν την ελληνική ιθαγένεια …..την αφιερώνω σε όλους μας :

«Θα ‘μαι καλό παιδί, άριστος μαθητής…»

Λόγος περί έθνους: η περίπτωση Ελευθέριου Βενιζέλου και Κεμάλ Ατατούρκ

Αφού αρχίσαμε την κουβέντα περί εθνικής ταυτότητας, σκέφτηκα να παραθέσω ένα κείμενο για το πώς παρουσιάζεται ο Τούρκος από τον Ελευθέριο Βενιζέλο το 1930, όταν υπογράφτηκε το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας. Κάποια στιγμή παλιότερα, είχα μελετήσει τις εφημερίδες της εποχής αλλά και τους λόγους του Ελευθέριου Βενιζέλου και έχει ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο «χτίζεται» η εθνική ταυτότητα. Κατέληξα λοιπόν, σ’ αυτά τα συμπεράσματα (παρουσιάζονται συνοπτικά):

Άγιος Βασίλης: σκελετωμένος ασκητής ή παχουλός καπιταλιστής;

Με ποιες διαδικασίες εντυπώθηκε στη συνείδησή μας, η εικόνα που έχουμε για τον Άγιο Βασίλη; Ο Άγιος Βασίλης αποτέλεσε το προϊόν συλλογικής ανάγκης, το σύμβολο θρησκευτικής, πολιτιστικής ή ακόμα και οικονομικής παράδοσης; Για να βρεθούν απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα, καλό θα ήταν να παραθέσω κάποια στοιχεία για τον συγκεκριμένο Άγιο.

Ας ξεκινήσουμε από την ιστορία του ορθόδοξου Άγιου Βασίλη και την ελληνική θρησκευτική παράδοση, που μάλλον θα είναι «απογοητευτική» για τα απανταχού χριστιανορθόδοξα παιδάκια. 

Ρόλος και λειτουργία της σχολικής βιβλιοθήκης

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την κ. Ηλιάδη για το κείμενο που μας έστειλε.

«Διαπιστώσεις και προβληματισμοί για τη λειτουργία και το ρόλο της Σχολικής βιβλιοθήκης»

(με τη φιλοσοφία ότι η γνώση είναι από τα λίγα πράγματα που διαιρείται για να πολλαπλασιαστεί).

Της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη, φιλολόγου-ιστορικού,  Υπεύθυνης Σχολικής Βιβλιοθήκης 2ου Ε.Π.Α.Λ.  Τρικάλων.

Αποστολή των Σ.Β. είναι να στηρίξουν το διδακτικό έργο και τα προγράμματα της σχολικής μονάδας με την ποικιλία της έντυπης και ψηφιακής τους συλλογής, καθώς και τις μαθητικές εργασίες, μέσα στα πλαίσια της πληροφοριακής παιδείας και της δια βίου μάθησης. Με τις συνεργασίες τους με άλλους φορείς και τη δικτύωσή τους με άλλες βιβλιοθήκες, ανοίγουν το σχολείο στην κοινωνία, γίνονται κέντρα πολιτισμού, εργαστήρια μάθησης και έρευνας και τόποι όπου πραγματώνονται οι καινοτόμες σχολικές δράσεις.

Πολίτες και κράτος

Ένας από τους λόγους που ανέβασα το κείμενο των κατοίκων της της ΒΑ. Αττικής είναι για όσους ισοπεδώνουν τον περσινό Δεκέμβρη και τον ταυτίζουν μόνο με τα μπάχαλα και τη βία. Θεωρώ ότι εκείνες οι ημέρες έβγαλαν στην επιφάνεια και το αίτημα των πολιτών να είναι τα υποκείμενα της Ιστορίας. Δεν είναι εξάλλου τυχαίες ότι κινήσεις αυτοοργάνωσης και αυτονομίας από τους κρατικούς μηχανισμούς πήραν ώθηση μετά από εκείνη την περίοδο: το παρκάκι στη Ναυαρίνου για παράδειγμα με τη συμμετοχή του μεγαλύτερου μέρους των κατοίκων των Εξαρχείων, η κίνηση των κατοίκων των Άνω Πετραλώνων για την αποτροπή μια άναρχης ανάπτυξης της περιοχής με τα μπαρ να είναι το ένα δίπλα στο άλλο και τους νονούς της νύχτας να αλωνίζουν, η κίνηση τώρα των πολιτών στα διόδια, η κινητοποίηση για την Κούνεβα κλπ.

ΔΕΚΕΜΒΡΗΔΕΣ

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον κ. Νίκο Παναγιωτόπουλο για το κείμενο που μας έστειλε.

Του Νίκου Παναγιωτόπουλου, συγγραφέα

Η χρονική απόσταση από τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου επιτρέπει ίσως μια ψύχραιμη αποτίμηση, αλλά δεν την επιβάλλει κιόλας.

Φοβούμενος μια νέα έκρηξη –ψευδοεπιστημονικής αερολογίας, ετούτη τη φορά- ο κ. Στ. Καλύβας σπεύδει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους με δύο άρθρα, μάλιστα: ένα για το τι ήταν ο Δεκέμβρης (The Athens Review of Books, τ. 2) και ένα για το τι δεν ήταν (Το Βήμα, 6.12.2009).

Παρά τη χρονική απόσταση, ωστόσο, το ψύχραιμο συμπέρασμά του δεν παύει να συμπίπτει με την εν θερμώ αντίδραση της τότε κυβέρνησης που, στις 11 Δεκεμβρίου δεν έβλεπε κανένα κοινωνικό φαινόμενο ξεσηκωμού, παρά μόνο βία.

Καλό ταξίδι, Ρένα…

Την Παρασκευή (13/11) έφυγε από κοντά μας η αγαπημένη Ρένα Σταυρίδη-Πατρικίου. Πολλά είναι αυτά που θα μπορούσα να πω για τη Ρένα αλλά εκείνο που έρχεται πρώτο στο μυαλό μου είναι μόνο δύο λέξεις: αληθινός άνθρωπος. Η ομορφιά της ψυχής και του πνεύματός της μένει ευτυχώς κοντά μας, είτε σαν κομμάτι προσωπικών αναμνήσεων, είτε μέσω του λόγου και της δουλειάς της. Δύσκολα αποτυπώνεται η απουσία στο «χαρτί». Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τη σκεπάσει.

Με τι πρέπει τελικά να «μπολιάσουμε» την έρμη, την Παιδεία μας;

«Δημόσια παιδεία δεν σημαίνει δημοσιοϋπαλληλική παιδεία, ανέφερε σχετικά ο πρόεδρος του ΣΕΒ και πρόσθεσε ότι ο Σύνδεσμος είναι έτοιμος να υποβάλει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα «μπολιάσματος» της Παιδείας μας με το πνεύμα της σύγχρονης επιχειρηματικότητας, προκειμένου το εκπαιδευτικό σύστημα να επανασυνδεθεί οργανικά με την ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο.»

Πολύ ωραία αυτά που λέει ο πρόεδρος τους ΣΕΒ, όπως και τα πέντε μέτρα που προτείνει στην κ. Διαμαντοπούλου για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος.

Μπρος λοιπόν, τι περιμένετε: γκρεμίστε τον καπιταλισμό, ξαναχτίστε το τείχος!

Αχά! Ώστε, στο Βερολίνο δεν γιορτάζουν το γκρέμισμα του τείχους αλλά «την παλινόρθωση του καπιταλισμού». Τι αδαής που είναι ο κόσμος που γιορτάζει. Τι μωροί που είναι οι γερμαναράδες. Δεν ακούνε τι είπε σήμερα η πάνσοφη Αλέκα, που το καλοκαίρι του 1992 διοργάνωνε  συλλαλητήριο με αίτημα «λευτεριά στον Χόνεκερ»; Δεν καταλαβαίνουν ότι μόνο το ανασταλινοποιημένο Κ.Κ.Ε γνωρίζει την αλήθεια; Τιμημένο μας κόμμα, συ, που, για να θυμηθούμε μια άλλη φετινή επέτειο, χαρακτήριζες την άνοιξη του 1989 τους ηρωικούς διαδηλωτές της Τιεν Αν Μεν «πράκτορες του διεθνούς ιμπεριαλισμού».

O εμπνευστής της Σρεμπρένιτσα (και πάλαι ποτέ αγαπημένος των ελλήνων πολιτικών) στο εδώλιο

Δικάζεται στη Χάγη ο Ράντοβαν Κάρατζιτς. Ο ιθύνων νους της μεγαλύτερης σφαγής σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που διοργανώνονταν εκδηλώσεις και συναυλίες προς τιμήν του στην Αθήνα (στήριζε, βλέπετε, τους «σέρβους αδερφούς» ενάντια στο «μουσουλμανικού τόξου»), από τότε που έλληνες στρατιώτες πήγαιναν εθελοντές στην πρώην Γιουγκοσλαβία «για την ορθοδοξία» κάνοντας πράγματα και θαύματα, από τότε που κάθε έλληνας δημοσιογράφος που σεβόταν τον εαυό του έπρεπε να πάρει εντελώς καλοπροαίρετα συνέντευξη  από τον Κάρατζιτς, τον Μλάντις, τον Αρκαν, τον μακαρίτη Μιλόσεβιτς (φυσικά) και διάφορους ακόμα εξαιρετικούς κυρίους, αγνοώντας τελείως την άλλη πλευρά. Κανείς από τους έλληνες πολιτικούς και τους δημοσιογράφους δεν έχει βγει να πει ανοιχτά πως έσφαλε το καλοκαίρι του 1995, όταν ο όλος ο κόσμος άρχιζε να ασχολείται με τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, και αυτοί μιλούσαν για προβοκάτσια των δυτικών και στέκονταν στο πλευρό του «ποιητή'» Κάρατζιτς. Δυστυχώς στην περίπτωση του εμφυλίου της πρώην Γιουγκοσλαβίας δεν ισχύει το «περασμένα ξεχασμένα»…

Παραθέτουμε στοιχεία για τη δίκη (Από τη στήλη του Τάκη Μίχα στην χθεσινή Ελευθεροτυπία)

Μια δίκη, επτά ερωτήματα

H παντοδύναμη τυραννία της ηλιθιότητας: Θα βγάλετε λεφτά χωρίς να σπουδάσετε!

Η επαφή με το ελληνικο τηλεοπτικό τοπίο είναι συχνά οδυνηρή εμπειρία, αλλά και αποκαλυπτική για τα  εκκολαπτόμενα  ήθη μιας ολόκληρης γενιάς.  Η βάσκανος μοίρα με έκανε να ανοίξω την τηλεόρασή μου σήμερα το απόγευμα. Και τι να δω: τη «λαμπερή» Βίκυ Καγιά να λέει με τσαχπίνικο ύφος αυστηρής και στοργικής δασκάλας σε καμιά 20αρια ευειδείς wannabe μοντέλες:  Θα μπορείτε να βγάλετε λεφτά, χωρίς να σπουδάσετεε -και αυτές να την κοιτούν εκστασιασμένες. Το τέλειο πακέτο: πολλά λεφτά, σπουδές καθόλου! Πού να’ξεραν βέβαια οι έρμες πόσο πιο καταπιεστική, δουλική και ανασφαλής μπορεί να γίνει  η ζωή ενός μοντέλου (γιατί δεν γίνονται και όλες top…) σε σχέση με αυτήν μιας φοιτήτριας. Πάντως είναι δεδομένο πως  η τηλεοπτική υπερπραγματικότητα έχει πλέον για τα καλά εισβάλει στην πραγματικότητα: την επηρεάζει, τη διαστρέφει και την κάνει ακόμα πιο απωθητική. Με αφορμή αυτό το θέαμα, θυμήθηκα ένα εξαιρετικό editorial του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου (Η σκύλευση της νιότης) στη Lifo της περασμένης εβδομάδας που αναρωτιόταν «πώς νέα παιδιά, αντί να ζουν,  ψιλοπεθαίνουν στην τηλεόραση, πώς μπορούν να ζουν σε ένα τέτοιο κλίμα χωρίς να τα σπάνε όλα».

Το παραθέτω:

Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας, 30/10/1930

Στις 30 Οκτωβρίου του 1930, ο Βενιζέλος προχώρησε στην υπογραφή του πρώτου, στην ιστορία των δύο χωρών, συμφώνου φιλίας με την Τουρκία. Πιο συγκεκριμένα, υπογράφτηκε στην Άγκυρα, ανάμεσα στον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Ισμέτ Ινονού, τον Τεβφρήκ Ρουσδή και τον υπουργό εξωτερικών Ανδρέα Μιχαλακόπουλο, συνθήκη φιλίας, ουδετερότητας, διαλλαγής και διαιτησίας, που συνοδευόταν και από ένα Πρωτόκολλο περιορισμού των ναυτικών εξοπλισμών, συμβάσεις εγακαταστάσεων προξενικής αρχής και εμπορίου μαζί με την πολιτική συνθήκη φιλίας.

Κοιμού εν ειρήνη, Έλλη Παππά

H Έλλη Παππά έφυγε από τη ζωή χθες τα ξημερώματα. Θα κηδευτεί το Σάββατο, όπως της αρμόζει, με πολιτική κηδεία. Στο τρίτο νεκροταφείο,  δίπλα στο σύντροφο της ζωής της, 57 χρόνια μετά την εκτέλεσή του.  Στη συνείδηση του περισσότερου κόσμου η Έλλη Παππά είναι, πάνω απ’όλα, ταυτισμένη με τον Νίκο Μπελογιάννη. Όμως,  εκτός από αγωνίστρια της αντίστασης και εμβληματική φυσιογνωμία της ελληνικής αριστεράς, υπήρξε και πολυσχιδές πνεύμα, κάτι που αποτυπώνεται στα στοχαστικά (αλλά και… γατοφιλικά) της βιβλία, τα οποία συνέγραψε κυρίως στο γέρμα του βίου της. Όπως έλεγε ήθελε να συμβάλει «σε μια κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις».

Σκέψεις για το Μουσείο της Ακρόπολης

Επισκέφτηκα το Μουσείο της Ακρόπολης για τρίτη φορά και ειλικρινά όλο και περισσότερο μου αρέσει. Χαίρομαι που αναδεικνύει τα αρχαιολογικά ευρήματα με ένα τρόπο πολύ πιο ζωντανό απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει. Οι Έλληνες εξοικειωμένοι με τις αρχαιότητες πολλές φορές βαριούνται και δεν ενθουσιάζονται όταν βλέπουν αρχαία αγάλματα, αγγεία, κλπ. Βέβαια, μόλις πηγαίνουν στο Βρετανικό Μουσείο εκστασιάζονται και φουσκώνουν από περηφάνια, συνάμα και με θυμό για την αποικιοκρατική συμπεριφορά των Βρετανών.

Οι πολιτικοί γράφουν την Ιστορία

Ξεκίνησε η διαδικασία εξομάλυνσης των σχέσεων Τουρκίας-Αρμενίας με το πρωτόκολλο ειρήνης που υπέγραψαν οι δύο χώρες στη Ζυρίχη το περασμένο Σάββατο. Μια ειρήνη απαραίτητη για την ασφάλεια στο Νότιο Καύκασο, περιοχή-διάδρομο για τη μεταφορά πετρελαίου και γκαζιού.