Το όνειρο του Δημοσίου…

Tου Γιωργου Π. Τερζη. Από την Καθημερινή (27/10).

«Ζητούνται πτυχιούχοι ΑΕΙ και ΤΕΙ για θέσεις γραμματειακής υποστήριξης από μεγάλη ελληνική επιχείρηση. Διάρκεια σύμβασης 6 έως 18 μήνες, ανάλογα με τη θέση. Μηνιαίες καθαρές αποδοχές 610 ευρώ. Επιδόματα αδείας και δώρα, όπως επίσης και εισφορές για σύνταξη δεν καταβάλλονται».

Αλήθεια, εσείς θα απαντούσατε στην παραπάνω αγγελία; Ενδεχομένως ναι, αν η αμέσως επόμενη επιλογή σας ήταν η ανεργία. Και πάλι, όμως, πιθανότατα θα ήταν μία επιλογή προσωρινή, το «μη χείρον» έναντι της ανεργίας. Ομολογώ ότι αδυνατώ να φανταστώ ότι ένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα που απασχολείτο υπό αυτές τις συνθήκες δεν θα έψαχνε να βρει κάποια άλλη θέση. Και ενδεχομένως θα πρέπει να ήταν σε πολύ δεινή κατάσταση αν με την ολοκλήρωση αυτή της «πλουσιοπάροχης» σύμβασης (που δεν πληρώνει ούτε καν τον βασικό μισθό, δεν παρέχει ασφαλιστική κάλυψη, δώρα κ. λπ.) επιζητούσε την ανανέωσή της.

Η αγγελία είναι φανταστική. Εχει όμως απόλυτη σχέση με την πραγματικότητα. Γιατί αυτό ακριβώς είναι που «πουλούσε» στους άνεργους νέους μέσω των προγραμμάτων Stage ο ΟΑΕΔ και οι εκάστοτε κυβερνήσεις.

Ακούγοντας, αυτές τις ημέρες, τους (περισσότερο ή λιγότερο) νέους «σταζιέρς» να διαμαρτύρονται για την, ομολογουμένως σκληρή, απόφαση της κυβέρνησης να καταργήσει το πρόγραμμα για το Δημόσιο, δεν μπορώ παρά να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν διαμαρτύρονται μόνον για τα περίπου 600 ευρώ τον μήνα που χάνουν. Διαμαρτύρονται, κυρίως, για την απώλεια του ονείρου που καλλιεργούσαν, ότι, δηλαδή, θα είναι η επόμενη φουρνιά μονιμοποιήσεων στο Δημόσιο!

Αυτή η προσδοκία, της εξασφάλισης στο Δημόσιο, είναι και η μόνη λογική εξήγηση πίσω από την, κατά τα άλλα, παράλογη απόφαση των χιλιάδων αυτών νέων πτυχιούχων να επιμένουν να εργάζονται (σ. σ. και μάλιστα να διεκδικούν ανανέωση των συμβάσεων αυτών) υπό αυτούς τους όρους. Οροι που υπολείπονται ακόμη και όσων προβλέπει η συλλογική σύμβαση εργασίας για τον ανειδίκευτο εργάτη.

Ας βάλουμε τα πράγματα, λοιπόν, σε μία σειρά. Κάποιοι χιλιάδες συμπολίτες μας -ενδεχομένως απογοητευμένοι από την κατάσταση στην αγορά εργασίας, ενδεχομένως με το κίνητρο της «σιγουριάς»  που προσφέρει το Δημόσιο- επιδίωξαν να βάλουν το πόδι τους στις δημόσιες υπηρεσίες. Ουδέν μεμπτό, να εργαστούν πήγαν οι άνθρωποι, όχι να κλέψουν.

Το πρόβλημα αρχίζει από εδώ και πέρα. Για την… είσοδο στο Δημόσιο βοήθησαν τα μάλλα κάποια γαλάζια πολιτικά γραφεία. Ωστόσο, η «εξυπηρέτηση» δεν περιορίστηκε στην εξασφάλιση μιας προσωρινής θέσης, που θα ήταν ένα μικρό, σχεδόν αθώο, δείγμα νεοελληνικού ρουσφετιού. Γρήγορα μετατράπηκε σε όργανο εκβιασμού των ίδιων των εξυπηρετουμένων. Οι πληροφορίες για «κινητοποίηση» των «σταζιέρς» ώστε να γεμίσουν οι «γαλάζιες» πλατείες (σ. σ. θα μπορούσαν να είναι και «πράσινες») που έρχονταν στα δημοσιογραφικά γραφεία όλο το προηγούμενο διάστημα, χωρίς ωστόσο κάποιος (σ. σ. προφανές το γιατί) να «βγαίνει δημοσίως» να τις επιβεβαιώσει, είναι το πιο απλό παράδειγμα εργαλειοποίησης των νέων αυτών.

Το χειρότερο είναι το εμπόριο ελπίδας, που γινόταν μέσα από τα πολιτικά γραφεία. Η ελπίδα της μονιμοποίησης που τροφοδοτούνταν αρμοδίως, καίτοι η νομοθεσία της ίδιας της κυβέρνησης (σ. σ. του κ. Π. Παυλόπουλου από το 2004) ρητά απαγόρευε κάτι τέτοιο. Ο βαθμός ευθύνης της απελθούσας κυβέρνησης γι’ αυτό το εμπόριο ελπίδων (σ. σ. όπως και παλαιότερα του ΠΑΣΟΚ για τους «συμβασιούχους») είναι αναμφισβήτητη. Αποδεκνύεται όχι μόνον από τις αντιδράσεις κάποιων στελεχών της που ζητούν μονιμοποίηση των «σταζιέρς» και προσφέρουν νομική υποστήριξη. Επιβεβαιώνεται από την επίσημη ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας που, μεταξύ των γραμμών, υπενθυμίζει ότι διαφορετικά έπραξε η ίδια με τους χιλιάδες συμβασιούχους που παρέλαβε από το ΠΑΣΟΚ. Χθες, δε, κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι οδηγεί τους νέους αυτούς στον… «εργασιακό μεσαίωνα», ως αν οι όροι απασχόλησής τους μέχρι τώρα ήταν ιδανικοί!

Και προς αποφυγή σχολίων για τους «δημοσιογράφους που αρέσκονται στην εύκολη κριτική», ο κλάδος μας βρίθει ελαστικών σχέσεων εργασίας. Ο υπογράφων «δοκιμάστηκε» επί διετία αμισθί…